منطق الطير عطار

کرده چاهي خشک را در خشک سال
قطره آب دهانش پر زلال

ماه از انگشت او بشکافته
مهر در فرمانش از پس تافته

گشته در خير البلاد او رهنمون
و هو خيرالخلق في خير القرون

کعبه زو تشريف بيت الله يافت
گشت ايمن هرکه در وي راه يافت

جبرئيل از دست او شد خرقه دار
در لباس دحيه زان گشت آشکار

خاک در عهدش قوي تر چيز يافت
مسجدي يافت و طهوري نيز يافت

در شدن گفته ارحنا يا بلال
تا برون آيم ازين ضيق خيال

باز در باز آمدن آشفته او
کلميني يا حميرا گفته او

عقل را در خلوت او راه نيست
علم نيز از وقت او آگاه نيست

چون به خلوت جشن سازد با خليل
گر بسوزد در نگنجد جبرئيل

چو به نزديک او شد از نعلين دور
گشت در وادي المقدس غرق نور

گفت يا رب ز امت او کن مرا
در طفيل همت او کن مرا

برگشادي مشکل ما يک به يک
تا نماندي در دل ما هيچ شک

باز نامد کس ز پيدا و نهان
در دو عالم جز محمد زان جهان

وصف او در گفت چون آيد مرا
چون عرق از شرم خون آيد مرا

هر دو گيتي گرد خاک پاي تست
در گليمي خفته اي، چه جاي تست

محو شد شرع همه در شرع تو
اصل جمله کم ببود از فرع تو

نه کسي در گرد تو هرگز رسد
نه کسي رانيز چندين عز رسد

يا رسول الله بس درمانده ام
باد در کف ، خاک بر سر مانده ام

روز و شب بنشسته در صد ماتمم
تا شفاعت خواه باشي يک دمم

هر گهر کان از زفان افشانده ام
در رهت از قعر جان افشانده ام

حاجتم آنست اي عالي گهر
کز سر فضلي کني در من نظر

در تحير طفل مي زد دست و پاي
آب بردش تا بناب آسياي

خواست شد در ناو مادر کان بديد
شد سوي درز آب حالي برکشيد

چون در آن گرداب حيرت اوفتيم
پيش ناو آب حسرت اوفتيم