ديوان عطار

عروش هشت جنت در فراقت
ازين نه بم نواي زير داده

دل من يا رسول الله خفته است
دلي در بند تا بيدار گردد

در فصل بهار و موسم گل
بي عشق مدار عاشقان را

زان جوش به گوش خاک در دهر
ني رست و به صد نوا برآمد

گفتم به طبيب درد خود را
دردم چو طبيب ديد در دم

چون لاله ز سر کله بينداز
سرخوش شو و دست در ميان کن

صد گوهر معني ار تواني
در گوش حريف نکته دان کن

وان دم که رسي به شعر عطار
در مجلس عاشقان روان کن

آن لحظه که جان شود خرامان
در هودج کبريا بر افلاک

تو باز گشاده بال همت
در خوف هواي لا و الا

بربود نقاب ما سوي الله
از چشم خرد در آن تماشا

در جذبه وصل يار از آن سان
شبنم که فتد درون دريا

در بسته به مهر خاتم دين
وان مهر به دست عشق همزاد

نقدي که خلاصه دو کون است
در جنب وجود او مهياست

اين است سخن که تا تواني
خود را ز برون در نماني

جايي مرو و به خود فرو شو
در نسخه توست اين لغت ضم

منطق الطير عطار

کرد در شش روز هفت انجم پديد
وز دو حرف آورد نه طارم پديد

مهره انجم ز زرين حقه ساخت
با فلک در حقه هر شب مهره باخت

دام تن را مختلف احوال کرد
مرغ جان را خاک در دنبال کرد

بحر را بگذاشت در تسليم خويش
کوه را افسرده کرد از بيم خويش

روح را در صورت پاک اونمود
اين همه کار از کفي خاک او نمود

گاه گل در روي آتش دسته کرد
گاه پل بر روي دريا بسته کرد

بست موري را کمر چون موي سر
کرد او را با سليمان در کمر

درنگر اول که با آدم چه کرد
عمرها بر وي در آن ماتم چه کرد

باز اسمعيل را بين سوگوار
کبش او قربان شده در کوي يار