ديوان صائب

بارها سيلاب را در نيمه راه افکنده ام
آهنين پايي چو من در حلقه زنجير نيست

اختلافي نيست در گفتار ما ديوانگان
بيش از يک ناله در صد حلقه زنجير نيست

در دل پاکان ندارد ره نسيم انقلاب
آب را در صلب گوهر بيمي از تغيير نيست

باد نخوت در کلاه سرفرازان جهان
چون هوا يک لحظه افزون در حبابي بيش نيست

در سر مشکل پسندان نشأه انصاف نيست
ورنه در تعمير دلها، درد کم از صاف نيست

از جوانان پاکداماني طمع کردن خطاست
در بهاران آبها در جويباران صاف نيست

نيست در چشم بصيرت خال اگر صائب ترا
نقطه شک در سراپاي کتاب عشق نيست

نيست اگر آب حيا در چشم گردون گو مباش
شکرلله تخم اميدي مرا در خاک نيست

پاس اوقات شريف از در گشودن مانع است
کعبه حاجت روا در بسته از امساک نيست

هيچ نخلي همچو رز در بوستان چالاک نيست
هيچ دستي در جهان بالاي دست تاک نيست

باده بي درد در ميخانه افلاک نيست
دانه بي دام در وحشت سراي خاک نيست

ديده اهل هوس دايم بود در سير و دور
نقطه را آسودگي در قرعه رمال نيست

در غريبي مي نمايد فکر صائب خويش را
نکهت گل تا بود در گلستان معلوم نيست

در دل سختت ندارد رحم آتشدست راه
خون گرم لعل در کان بدخشان تو نيست

در دبستان، لوح هيهات است ماند رو سفيد
در جهان آفرينش سينه اي بي آه نيست

در بساط خامشان باشد مگر مغز سخن
ورنه حرفي غير حرف پوچ در افواه نيست

يک دل آسوده نتوان يافت در زير فلک
در بساط آسيا يک دانه نشکسته نيست

در وصال و هجر، داغ عشقبازان تازه است
در خزان و نوبهار اين گلستان افسرده نيست

يک دل آسوده نتوان يافت در اين نه صدف
در محيط آفرينش گوهر سنجيده نيست

ماه در گردون نوردي چون دل آواره نيست
در بساط آسمان اين کوکب سياره نيست

در ضعيفان مي گريزند اقويا روز سياه
شير را در پرده شب از نيستان چاره نيست

بعد ايامي که درهاي اجابت باز شد
آه در دل همچو جوهر ريشه در فولاد داشت

در گلستاني که عمر ما به دلتنگي گذشت
خنده ها در آستين هر غنچه تصوير داشت

ساقي ما در مروت هيچ خودداري نکرد
نشأه انجام را در ساغر آغاز داشت

بار بر دلها شود در پله افتادگي
هر که در ايام دولت باري از دل برنداشت