ديوان عطار

هر کجا ذره اي است در دو جهان
زير بار گران همي يابم

در کمالش دو کون را دايم
باز مانده دهان همي يابم

طوطي روح در رهش چو مگس
دست بر سر زنان همي يابم

کوه را تا به کاه بر در او
کمري بر ميان همي يابم

بر سر هر چه در وجود آورد
حفظ او پاسبان همي يابم

در عطاهاي دست حضرت او
صد جهان بحر و کان همي يابم

در تماشاي او که اوست همه
دو جهان کامران همي يابم

چو در عالم نمي بينم رفيقي
ميان خاره دل پر خار دارم

برون نايم ازين گلزار هرگز
چو خود را در درون غمخوار دارم

فريدم فرد بنشستم که در دل
ز فرديت بسي انوار دارم

خطا گفتم غلط کردم که در راه
به ناداني خويش اقرار دارم

معلوم شد مرا که منم تا که زنده ام
مجبور در صفت که به صورت مخيرم

در چار بالش سخنم پادشاه نظم
وز حد برون معاني بکر است لشکرم

در قوت و طراوت معني نظير من
صورت مکن که بر صفت آب و آذرم

چون من کمان گروهه فکرت کنم به چنگ
از چارچوب عرش در آيد کبوترم

من خوان هنوز بازنپيچم که در رسد
از غيب ميزباني صد خوان ديگرم

رويم مکن سياه که در روز رستخيز
ترسم از آنکه باز نداند پيمبرم

عطار بر در تو چو خاک است منتظر
يارب درم مبند که من خاک آن درم

گر ميان دوزخ از من دور گردد نفس شوم
در ميان آتش دوزخ ميان کوثرم

لاجرم چون جاي من پيوسته کام اژدهاست
زهر گردد گر مي نوشين بود در ساغرم

گرچه بسياري رسن بازي فکرت کرده ام
بيش ازين چيزي نمي دانم که سر در چنبرم

بيقراري مي کنم اما چه سازم زانکه من
در بن خاشاک دنيا بس عجايب گوهرم

از عذاب من اگر کار تو خواهد گشت راست
حکم حکم توست بنشان در ميان اخگرم

صفات ذات جهان آفرين دهندي شرح
ز صد هزار يکي در نيايدي به بيان

بر آوريد ز دودي کبود در شش روز
بکرد چار گهر هفت قبه گردان