ديوان عطار

عمر تو در هوا بد و برباد رفته شد
تو همچنين نشسته چنين کي بود روا

بگري چو ابر و زار گري و بسي گري
در ماتم جدايي اين هر دو آشنا

در روز واپسين که سرانجام عمر توست
از خشت باشدت کله و از کفن قبا

رويي که ماه نو نگرفتي و نيم جو
در زير خاک زرد شود همچو کهربا

تو در ميان خاک فرو مانده اي اسير
گويا زبان حال تو با حق که ربنا

بسيار چون به بيزدت و باز جويدت
نقدي نيابد از تو کند در دمت رها

بيچاره آدمي که فرومانده اي است سخت
در مات خانه قدر و ششدر قضا

گه نيم جو نسنجد اگر خوانيش اسير
گه در جهان نگنجد اگر گوييش فتا

گر به جهان در چو مور حاسد جويي چو مو
موي کشانش کند مور صفت مبتلا

قامت عطار شد در صفت موي تو
راست چو موري نحيف گوژ چو مويي دو تا

که را به دست شود يک رفيق يکتادل
که خفته در بنهد هفت چارطاق دو تا

وگرچه کاسه زرين ماه مي بيني
سياه کاسگيش در کسوف شد پيدا

فرود حقه چرخ و وراي مهره خاک
تو در ميانه اين خوش بخفته اينت خطا

از آن به پيري در گاهواره خواهي شد
که گرچه پير شدي طفل اين رهي حقا

بدان خداي که در آفتاب معرفتش
به ذره اي نرسد عقل جمله عقلا

که پختگان ره و کاملان موي شکاف
چو طفلکان به شيرند در طريق فنا

بزرگوار خدايا مرا مسوز که من
در اشتياق درت پخته ام بسي سودا

در آن زمان بر خويشم رسان که مي گويم
ميان سجده که سبحان ربي الاعلي

خدايگانا امروز در سواد جهان
به قطع تيغ تو را ديده ام يد بيضا

به حق جود تو اي پادشاه گيتي بخش
که حشو دشمنم آتش فکند در احشا

بدان خداي که در آفتاب معرفتش
به ذره اي نرسد عقل جمله عقلا

به جان آنکه نه عالم بدو نه آدم نيز
که غرقه بود در انوار آيه الکبري

بدان شرف که ز اقبال بندگي شب قرب
نسيم همنفسي يافت در حريم رضا

به دشنه خورده آن تشنه به خون غرقه
به نوش داروي در زهر کشته زهرا

بدان چهل تن در ريگ رفته تشنه جگر
لباس آن همه يک خرقه، قوت يک خرما