ديوان عطار

يارب چه آفتابي کاندر دو کون هرگز
در چشم جان نيايد مثلت به خوبرويي

گر صد هزار قرن همه خلق کاينات
فکرت کنند در صفت و عزت خدا

جايي که آفتاب بتابد ز اوج عز
سرگشتگي است مصلحت ذره در هوا

وانجا که کوس رعد بغرد ز طاق چرخ
زنبور در سبوي نوا چون کند ادا

در دست چرخ مصقله ماه نو نهد
تا اختران آينه گون را دهد جلا

خواهي که در بقاي حقيقي رسي به کل
از هستي مجازي خود شو به کل فنا

در نافه دم چو نيستي خود صواب ديد
پر مشک شد ز نافه دم آهوي خطا

گر تو زبان بخايي و خونش فروبري
در زير پرده با تو نگويند ماجرا

گويند پشه بر لب دريا نشسته بود
در فکر سرفکنده به صد عجز و صد عنا

در آشناي خون دلي دل به حق سپار
تا حال خود کجا رسد اي مرد آشنا

جاويد در متابعت مصطفي گريز
تا نور شرع او شودت پير و مقتدا

در پيش او که غاشيه کش بود جبرئيل
هم انبيا پياده دويدند و اصفيا

از انبيا چو مشعله طرقوا بخاست
در عرش اوفتاد از آن طرقوا صدا

چل شب درين حريم به خلوت چله نشين
تا محرم حريم شوي در صف صفا

درباخت مال و دختر در پيش يار غار
جان هم بباخت اينت نکو يار بي دغا

گر تو قبول مي نکني در خلافتش
واجب کند ز منع تو تکذيب اوليا

چون مصطفاش در اسدالله مثال داد
طغراي آن مثال کشيدند لافتي

چون در ثنات افصح آفاق دم نزد
لااحصيي بگفت و زبان بست همچو لا

در تنگناي پرده پندار مانده ام
بازم رهان ز پرده پندار تنگنا

آن سگ که در متابعت دوستان تو
گامي دو برگرفت برست از همه بلا

عطار خاک آن سگ مردان راه توست
در خاک تو نگر ز سر صدق ربنا

در عمر يک نفس که به صدقي برآمدست
حشرش بر آن نفس کن و بگذار مامضا

بر دل در دو کون فروبند از گمان
گر چشم خويش بازگشايي از آن لقا

گنج وفا مجوي که در کنج روزگار
گنجي نيافت هيچ کس از بيم اژدها

آخر بقاي عمر تو تا چند درکشد
تو در محل نيستي و معرض فنا