ديوان صائب

گر چه دايم در شکستم بود چشم شور خلق
شور من نگذاشت در عالم نمکداني درست

خار در چشمش، اگر هنگامه افروزي کند
چون شرر هر کس تواند در دل خارا نشست

از گرانجاني دل ما ماند در زندان تن
کشتي ما در گل از بسياري لنگر نشست

صورت احوال زاهد در نقاب اولي ترست
طرفه ديوي در پس اين پرده پندار هست

جز پريشان خاطري در عالم ايجاد چيست؟
غير مشتي خاروخس در خانه صياد چيست؟

گرنه نقاشي است آتشدست در صلب وجود
پيچ و تاب زلف جوهر در دل فولاد چيست؟

جسم ما را در خاک در آغوش نتواند گرفت
گردباد آسايش منزل نمي داند که چيست

ديده يوسف شناسان در غبار کثرت است
ورنه يوسف در ميان کاروان پيداست کيست

مي کشد در پرده دل همچو صيادان نفس
غنچه گل در کمين گوشه دستار کيست؟

سر برآورده است صائب دانه اميد را
در چنين عهدي که در چشم مروت آب نيست

در جهان ساده لوحي نقش نامحرم بود
در حريم کعبه طاق ابروي محراب نيست

حور در آيينه تاريک زنگي مي شود
هيچ کس در ديده روشندلان معيوب نيست

ذوق طفلي در نمي يابند تمکين پيشگان
هر کجا ديوانه اي در کوچه و بازار نيست

گر مجرد سيرتي سر در سر زينت مکن
دشمني در پي ترا چون طره دستار نيست

باشد از تعبير اين خواب پريشان بي نياز
اينقدر انديشه در نظم جهان در کار نيست

مي توان در سينه بي کينه من روي ديد
خانه آيينه ام در بسته زنگار نيست

کوچه گرد بيخودي را خانمان در کار نيست
شاهباز لامکان را آشيان در کار نيست

تا نمي گردد صفير خامه صائب بلند
هايهويي در ميان بلبلان در کار نيست

کوچه گرد بيخودي را خانمان در کار نيست
شاهباز لامکان را آشيان در کار نيست

عقل بيجا در عنان اهل دل آويخته است
گله آهوي وحشي را شبان در کار نيست

حسن عالمسوز او را ساغري در کار نيست
چهره خورشيد را روشنگري در کار نيست

قطره آبي به هم پيچد بساط خواب را
در شکست اهل غفلت لشکري در کار نيست

گر دهانش در نظر نايد، حديث او بس است
باده روحانيان را ساغري در کار نيست

چهره گلرنگ را پيمانه اي در کار نيست
نرگس مخمور را ميخانه اي در کار نيست

در کمان، آتش به زير پاي دارد تير راست
عاشقان را آرميدن در لحد مقدور نيست