167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
کشکول شيخ بهايي
بي عصا مگذر که در راه تو بس جوي و جر است
ديوان صائب
تو از هر در درآيي مي کني گلزار محفل را
به صد آغوش در بر مي کشد آن عنبرين مو را
در بلا افتاد هر کس دوست از دشمن شناخت
در ميان مردم است و در کنار مردم است
هر که ماه مصر را در چاه و زندان ديده است
خويش را چون تاب در موي ميان گم کرده اي است
در رگ جان هر که را چون زلف پيچ و تاب هست
هست دايم در نظر آن کس که از دل دور نيست
دانه از دل خورد آن مرغ که در دام تو نيست
حلقه دم لا به هر دم بر در ديگر زند
که در هر گام دست و پاي اين نخجير مي پيچد
که کوه طور در دامان صحرا از تو مي گردد
دو نيم از بهر آن شد تا در آن زلف دو تا بندد
خوشا چشمي کز اين گلزار چون شبنم هوا گيرد
که در ميزان چو با گوهر طرف شد سنگ مي بالد
ز چندين در شدن قانع به يک در از که مي آيد؟
بسمل در خاک و خون افتاده مي آيد به چشم
ما به هر در صائب از غفلت چو سايل مي رويم
که يک پا در حضر پيوسته يک پا در سفر دارم
سخن رو در من آورده است و من رو در سخن دارم
سخن رو در من آورده است و من رو در سخن دارم
ز خوبان در نظر چشم فسو نسازي که من دارم
که من چون درد و داغ عشق جا در هر دلي دارم
چون به هم اين هر دو را دست و گريبان کرده اي؟
از بد و از نيک هر تخمي که در گل مي کني
دگر اي سنگدل از صائب بيدل چه مي خواهي؟
چه حلقه ها که بر اين در زديم و باز نشد
خيابان مي کشد قد چون تو در رفتار مي آيي
تا بود جوهر به تيغ و نشأه در جام شراب
تا بود جوهر به تيغ و نشأه در جام شراب
ديوان عطار
در کفر خود دين دار شد بيزار شد ز اسلام ما
وان اثر دارد که او در بي نشاني بي نشان شد
کانک ازين هر دو برون شد او عزيز جاودان شد
در صورت سقف و در و ديوار برآمد، خود خانه و مان شد
تا تو از در در نيايي از دلم غم کي شود
در جان و در دلي دل و جان از تو بي خبر
که ز تو در دو جهان بوي ندارم چکنم
لاجرم در کوي او بي عقل و بي جان مي روم
ما تو را از استعارت در سخن جان گفته ايم
واز آب و گل برون شو در جان و دل سفر کن
سود تو در هر دو عالم بس بود سوداي او
در کون و مکان با تو بي کون و مکان مانده
ز روح عيسوي بويي به تو نرسيد پنداري
تو چه گوهري که در دل شده اي بدين نهاني
در دل بسي بکوبم تو ز دل به در نيايي