ديوان عطار

چون ز عطار بگذري کس را
در صفاتت زبان شيرين نه

از عشق تو صد هزار آتش
در سينه همي زند زبانه

در عشق تو چون قدم توان زد
پيش قدمي صد آستانه

من کيم اندر جهان سرگشته اي
در ميان خاک و خون آغشته اي

در ازل گويي قلم رندم نبشت
کاشکي هرگز قلم ننبشته اي

چون شراب عشق در دل کار کرد
دل شد از کار جهان چون ساده اي

نيست اکنون در خرابات مغان
پيش او چون من به سر استاده اي

ماه را در مشک پنهان کرده اي
مشک را بر مه پريشان کرده اي

در صفات حسن خود عطار را
تا که جان دارد ثناخوان کرده اي

خفته غفلت شدي مي نشناسي که تو
از پي هستي خويش در چه بلا مانده اي

بوي زلفت در جهان افکنده اي
خويشتن را بر کران افکنده اي

وز کمال نور روي خويشتن
آتشي در عقل و جان افکنده اي

وز فروغ لعل روح افزاي خويش
شورشي در بحر و کان افکنده اي

روز و شب از بهر عاشق خواندنت
نعره در کون و مکان افکنده اي

هر که را دردي است اندر عشق تو
خويشتن در پيش آن افکنده اي

در بحر عشق عقل اگر راهبر بدي
هرگز کجا فتادي ازو برکناره اي

در پرده وجود ز هستي عدم شوند
آنها که ره برند درين پرده پاره اي

در هر هزار سال به برج دلي رسد
از آسمان عشق بدين سان ستاره اي

هر که در عقل لجوج خويش ماند
زين سخن خواند مرا ديوانه اي

مرغ اين اسرار را در حوصله
از دو عالم مي ببايد دانه اي

زان شرابي کان شراب عاشقانست
نيست در هر دو جهان پيمانه اي

در عشق اگر سکينه پديد آيدت نکوست
ليکن به زهد هيچ نيرزد سکينه اي

بي تنگي دهانت جان مانده در مضيقي
بي آتش رخ تو دل گشته چون کبابي

آن چشمه اي که لعلت سيراب شد از آنجا
در خلد هيچ حوري آنجا نيافت آبي

اي گنج آفرينش دلها خراب از تو
آرام گير با من چون گنج در خرابي