ديوان عطار

خاک سگان کوي تو عطار تا ابد
در شرح راه عشق تو مقبل بمانده

عشق لب لعل تو هزار آتش
در جان گدا و شاه افکنده

خط تو کزوست خون جان من
در ديده عقل کاه افکنده

در يک ساعت هزار آتش را
رويت به خط سياه افکنده

تو خسرو دلبران و روي تو
صد مشعله در سپاه افکنده

دل در سر زلف دلرباي تو
باري است به جايگاه افکنده

چون در دو کون کس را چشم يگانگي نيست
زان صد هزار حيرت اندر نظر نموده

اي جان پاکبازان در قعر هر دو عالم
مثل تو هيچ گوهر نه ديده نه شنيده

جان هاي عاشقانت چون مرغ بال بسته
در زير دام دنيا بر بويت آرميده

آنجا که آتش تو بالا گرفته در دل
هم شمع جان نهاده هم صبح دل دميده

وآنجا که عرضه داده عشقت امانت خود
هم کوه پست گشته هم چرخ در رميده

گردون سالخورده بويي شنيده از تو
در جست و جويت از جان چندان به سر دويده

تو فارغ از دو عالم مشغول خويش دايم
وز سختي ره تو کس در تو نارسيده

اي در حجاب عزت پنهان شده ز غيرت
ناديده گرد کويت مردان کار ديده

تو همچو آفتابي در پرده ها نشسته
يک آه عاشقانت صد پرده بر دريده

در چشم ما نيايي گويي که نور چشمي
يا نور چشم جاني هم جاي خود گزيده

در کشف سر عشقت گردن کشان دين را
سلطان غيرت تو بر خاک خوابنيده

عطار دوربين را اندر مقام وحدت
پروانه وار جانش در شمع تو پريده

اي گرد قمر خطي کشيده
دل در خط تو ز جان بريده

مشکي که بر خط تو گردي است
در گرد خط تو نارسيده

در قير خطت گرفت پايش
زان مي آيد به سر دويده

حاجت نبود به تيغ کشتن
در پيش رخ تو ماه پاره

چه دريايي است اين درياي پر موج
همه در وي گم و از وي نشان نه

عجب کاري است کار سر معشوق
جهان از وي پر و او در جهان نه

همه دل پر ازو و دل درو محو
نشسته در ميان جان و جان نه