ديوان عطار

گرفتم صد هزاران علم در مويي بدانستي
چو مرگت سايه اندازد سر مويي چه داني تو

سر برون کن تا ببيني عالمي
هر يکي را شيوه اي در کوي تو

تا به کوي عقل و جان کردي گذر
معتکف شد عقل و جان در کوي تو

در ميان جان و دل پنهان شدي
تا نيايد هيچ کس ره سوي تو

پشت گردانيد دايم از دو کون
تا ابد عطار در پهلوي تو

نه ز تو بگريختم از بيم سنگ
زانکه ديدم سنگ در پهلوي تو

شد زبان در وصف تو عطار را
درفشان چون حلقه لؤلؤي تو

در رهت تا حشر دو سرگشته اند
روز رومي و شب هندوي تو

در وادي غم تو دل مستمند ما
خالي نبود يک نفس از جستجوي تو

در درون چون نافه آهوي حسن
خون جان ها مشک شد بر بوي تو

آسمان را چون زمين در حقه کرد
آرزوي حقه لؤلؤي تو

چون ز چشمت تيرباران در رسيد
طاق افتاديم از ابروي تو

ني که بنموديم صد سحر حلال
در صفات نرگس جادوي تو

چون کند از توکسي پهلو تهي
چون همي هستند در پهلوي تو

اي مرقع پوش در خمار شو
با مغان مردانه اندر کار شو

يا برو از حلقه مردان دين
در ميان حلقه کفار شو

يا منادي کن اناالحق در جهان
چون اناالحق گفته شد بر دار شو

چون حضورت نيست در مسجد دمي
بي مرقع گرد و با زنار شو

عاجزي در دين و زهد خويشتن
خيز و زين دين تهي بيزار شو

چند باشي در حجاب خويش تو
عالم تجريد را عطار شو

اي دل به ميان جان فرو شو
در حضرت بي نشان فرو شو

چون نيست يقين که محض جاني
دم درکش و در گمان فرو شو

گر نيست به عز قرب راهت
در بعد به رايگان فرو شو

عطار چه در مکان نشستي
برخيز و به لامکان فرو شو

در کنج اعتکاف دلي بردبار کو
بر گنج عشق جان کسي کامگار کو