ديوان عطار

در غار غم تو جان ما را
درد تو بسي است ثاني اثنين

گر جمله فروغ تو ببينيم
در عين عيان ما بود شين

تا تواني در فناي خويش کوش
تا شوي از خويش برخودار او

نقد باشد اهل دل را روز و شب
در مقام معرفت ديدار او

دوزخ مردان بهشت ديگران است
درگذر زين هر دو در زنهار او

اي چو گويي گشته در ميدان او
تا ابد چون گوي سرگردان او

همچو گويي خويشتن تسليم کن
پس به سر مي گرد در ميدان او

سوز عشقش بس بود در جان تو را
دل منه بر وصل و بر هجران او

اين کمالت بس که در وادي عشق
خويش را بيني همي حيران او

تن زن اي عطار و جان پروانه وار
برفشان چون در رسد فرمان او

گاه از چوگان زلفش حلقه مشکين رباي
گاه خود را گوي گردان در خم چوگان او

نيست دستوري که آري چهره او در نظر
کز نظر آزرده گردد چهره زيباي او

اي سراسيمه مه از رخسار تو
سرو سر در پيش از رفتار تو

چشم گردد ذره ذره در دو کون
بر اميد ذره اي ديدار تو

چون تو هستي هر زمان در خورد تو
پس که خواهد بود جز تو يار تو

چون کسي را نيست يارا در دو کون
هست هر دم تيزتر بازار تو

بيش مي دانم هزار و صد هزار
از فلک سرگشته تر در کار تو

مي بچربد بر جهاني خوش دلي
در دل من ذره اي تيمار تو

عالمي در هستي خود مانده اند
زين جهت شد نيست خود عطار تو

هرگز نساخت در ره عشاق پرده اي
کان راست بود ترک کج پرده ساز تو

سر در نشيب مانده ام از غم چو مست عشق
از شوق زلف عنبري سرفراز تو

چند در خون دلم گرداني
طاقتم نيست که فرياد از تو

در ره عشق تو شاديم مباد
گر نيم من به غمت شاد از تو

دست چون در کمر کنم با تو
که کمر ماند بي ميان از تو

ني خطا گفتم که در دل توي نيست
هم توي تويي اگر دارم ز تو