167906 مورد در 0.11 ثانیه یافت شد.
ديوان خواجوي کرماني
باده چشم عقل مي بست و در دل مي گشود
کرده مرا در غم عشقت بي سر و بي پا دل
ديوان رهي معيري
در ميخانه عاشقي ساغرپرستم، ساقي چون تو شوي، خوشا ساغرپرستي
ديوان سعدي
ديگر چو شب نزديک شد چون زلف در پا مي برد
وان گه که را پرواي آن کز پاي نشتر برکند
گر به بود در باغ تو ما نيز هم بد نيستيم
اگر تو يک دلي با او چو او در عالم جان آي
مواعظ سعدي
نه چون کارت به جان آيد خدا از جان و دل خواني
گلستان سعدي
ديوان سلمان ساوجي
که مرا مدح تو در جان چو روان در بدن است
وي زمهر سم شبديز تو مه در تک و تاز!
مرا که زلف تو، شام است و صبح، در شام است
بي تو گر گل چيده ام، در ديده ام خار آمدست
تو چه داني که من امروز چه در سر دارم
که من جاي تو در عالم برون از دل نمي دانم
سلمان نخواهد شد به سر الا چنين در راه او
در درون او بود و بس شد راز او مشهور ازو
به دريا در شو ار خواهي که با در دانه بنشيني
ازان گل بي وفا باشد که در گل هست ازو بويي
ديوان سنايي
چون که جان در جام کردي تنگ در کش جام را
با هر که عشق جفت ست زين هر دو فرد نيست
و آفرين بادا بر آن کس کو ترا در خور بود
دارم ز تو تا جان بود در دل هوا در جان هوس
چون چراغ و باغ و با هم با باد و هم با باده ايم
در پرده زنبور ني چون دو لب تو انگبين
بر آن دو طبع دگر کبر و مفخر آتش و آب
کسي کو چون سنايي شد در اين هر دو در بندد
که خاص و عام و نيک و بد بدين هر دو گذر دارد
که دين و دل تبه کرد آن که دل در سيم و زر دارد
پس چو شمع و مي قدم در آب و آتش در نهيد
من که جاه و مال و دين در عشق او کردم نثار
اين ده و نه در جهنم و آن ده و دو در اثير
هر چه در فهم تو گنجد که چنينم نه چنانم
ني پسر در بر که ما از روي او شادان شويم
نه هر زنده که تو بيني بود در قالب او جان
تو روح افزاي در دانش عدو را گو برو جان کن
که جزع او به قيمت تر بود از در عماني
ز هيزم دان نه از آتش اگر در وي دخان بيني
لفظ او جان را چنان چون طفل را در کام شير
وز دگر سو بو تمام و بحتري در کر و فر
هر جا ز تو خرمي و هر کس ز تو مست
ديوان سيف فرغاني
مرا در دل چو انديشه است و در ديده چو بينايي
داشتم تا وقت صبح اين در دهن و آن در کنار
هر دو داري اي صنم اين در لب و آن در سخن
ديوان شاه نعمت الله ولي
به عين ما نظر مي کن ببين ما را در اين دريا
مرا سري است با دلبر که دل در بر نمي گنجد
چه سودائي است عشق او که در هر سر نمي گنجد
چه علم است اينکه مي دانم که در دفتر نمي گنجد
ز من جو نقد اين معني که در دريا گهر دارم
لاجرم چون زلف او در پيچ و تاب افتاده ايم
که کنج ما بود معمور و در ويرانه اي داريم
چون او من است و من ويم هرگز نگويم او شدم