ديوان عطار

در هر نفسي هزار عالم را
از پس کنم و به يک مکانم من

نه بنده نه آزادم نه مدت خود دانم
اين است کنون حاصل در بتکده جان من

گفتم که منم اي جان در پرده مسيحايي
صد قوم دگر ديدم سرگشته بسان من

چون گهر اشک من راه نظر چست بست
چون نگرد در رخت ديده گريان من

هر در عشقت که دل داشت نهان از جهان
بر رخ زردم فشاند اشک درافشان من

در رهت حيران شدم اي جان من
بي سر و سامان شدم اي جان من

چون نديدم از تو گردي پس چرا
در تو سرگردان شدم اي جان من

در فروغ آفتاب روي تو
ذره حيران شدم اي جان من

در هواي روي تو جان بر ميان
از ميان جان شدم اي جان من

چون رخت پيدا شد از بي طاقتي
در کفن پنهان شدم اي جان من

در دل بريان من آتش مزن
رحم کن بر ديده گريان من

ديده گريان من پرخون مدار
در نگر آخر به سوز جان من

چند باشم در انتظار تو من
فتنه روي چون نگار تو من

خشک لب مانده نعل در آتش
تشنه لعل آبدار تو من

گر جهان آمده است با روزي
سر نهم مست در کنار تو من

گرچه آورده اي به جان کارم
تا به جان در شدم به کار تو من

در دل دارم جهاني بي تو من
زانکه نشکيبم زماني بي تو من

عالمي جان آب شد در درد تو
چون کنم با نيم جاني بي تو من

روي در ديوار کردم اشک ريز
تا بميرم ناگهاني بي تو من

گر نکردم سود در سوداي تو
مي کنم هر دم زياني بي تو من

در ره عشقش که سر گوي ره است
صد هزاران سرور بي سر ببين

جان مشتي عاشق دل سوخته
خوش نفس چون عود در مجمر ببين

در ميان اهل دل هر ساعتش
غارتي نو تازه غوغايي ببين

در بيابان هاي بي پايان او
هر زماني شيب و بالايي ببين

گر نديدي دل به زير بار عشق
شبنمي در زير دريايي ببين