ديوان عطار

تا همه خون خوريم در غم تو
هرچه داريم خون توان کردن

دوست چون هرگز نيايد در وطن
عاشقان را بي وطن بايد شدن

در ره او بر اميد وصل او
خاک راه تن به تن بايد شدن

عشق چيست از خويش بيرون آمدن
غرقه در درياي پر خون آمدن

ور سر کم کاستي داراي در آي
زانکه اينجا نيست افزون آمدن

سرنگون رفتن درين درياي ژرف
پس نهان چون در مکنون آمدن

ماه اگر در طاق گردون جفته زد
نيست بر حق تو به استحقاق زن

پرده عشاق زلف رهزنت
در نواز و بانگ بر آفاق زن

پرده عشاق راهي خوش بود
راه ما در پرده عشاق زن

زرق در عشق تو کفر منکر است
تيغ غمزه بر سر زراق زن

گر به آتش نمي زني آبي
آتشم در دل خراب مزن

چون بدانستي و ديدي خويش را
تا بميري روي در ديوار کن

گر جمال يار مي خواهي عيان
چشم در خورد جمال يار کن

در درج عشق بر طاق دل است
مرد دل شو جمع گرد و کار کن

نقطه توحيد با جان در ميان است
گرد جان برگرد و چون پرگار کن

درس اسرار است نقش جان تو
در نه تعليق و نه تکرار کن

گر تو را مستي و عشق بلبل است
شب مخسب و شورشي در ما فکن

شير گيران جمله غوغا کرده اند
خويش را در پيش سر غوغا فکن

به دست خويش در پاي خودم کش
به دست و پاي دورانم ميفکن

به چشم او کز ابروي کمان کش
به دل در تير مژگانم ميفکن

از سر بيداد سر سروران
در سر آن سرو خرامان مکن

در بر ما يک نفس آرام گير
از بر ما قصد شبستان مکن

در کوي خرابات و خرافات فتادم
وآنگاه بشستم به ميي دامن تر من

وامروز درين حادثه داني به چه مانم
در نزع فرومانده چون شمع سحر من

هرچند که در جهان نيم ليکن
سرگشته تر از همه جهانم من