ديوان عطار

خورشيد نهاده چشم بر در
تا تو به درآيي از شبستان

گردون به هزار چشم هر شب
واله شده در تو همچو مستان

آنچ از رخ تو رود در اسلام
هرگز نرود به کافرستان

در عشق تو نيستان که هستند
هستند نه نيستان نه هستان

مشغول مشو به گل که ماراست
پنهان ز تو خفته در گلستان

اي گرفته حسن تو هر دو جهان
در جمالت خيره چشم عقل و جان

هاي و هوي عاشقانت هر سحر
مي نگنجد در زمين و آسمان

جمله عالم همي بينم به تو
وز تو در عالم نمي بينم نشان

تن همي داند که هستي بر کنار
جان همي داند که هستي در ميان

ما همه عيبيم چون يابد وصال
عيب دان در بارگاه غيب دان

هم جهان در جانت مي جويد مدام
هم ز جان مي جويدت دايم جهان

جان ز پنهاني تو در داده تن
تن ز پيدايي تو جان بر ميان

ز اشتياق در وصلت چون قلم
مي روم بسته ميان بر سر دوان

ماه رويا جان من در حکم توست
جان ببر چند آوري کارم به جان

جانم از شادي نگنجد در جهان
گر دهي اي ماه زنهارم به جان

در راه تو نام و ننگ بازند
از ننگ وجود نامداران

غلغلي در فکنده تا به فلک
بر سر کوي تو وفاداران

بر سر کوه نفس در غم تو
رهزن خويش گشته عياران

کشته اي تخم عشق در جانها
هين بباران ز چشم ما باران

مرد عشق تو هم تويي که تويي
دايما در جمال خود نگران

چون دويي راه نيست در ره تو
جز يکي نيست ديده ديده وران

هرچه صد سال گرد آوردند
با تو در باختند پاک بران

بر خود گيرند خرده هر دم
در عشق تو جان خرده دانان

در زلف تو صد هزار دل هست
چوبک زن تو چو پاسبانان

جان خود که بود که خون نگردد
در عشق جمال چون تو جانان