ديوان عطار

ليکن شب و روز در خرابات
با رود وسرود و نقل و جاميم

دمي کز ما برآيد بي غم او
در آن ماتم بسي طوفان فشانيم

چو دريا در خروش آييم وانگه
ز چشم خون فشان باران فشانيم

همچو چنگ از پرده دل زار زار
در ره عشقش نوايي مي زنيم

ما ره ز قبله سوي خرابات مي کنيم
پس در قمارخانه مناجات مي کنيم

نام و ننگ ما در اقصاي جهان
گر نهان شد ور هويدا ايمنيم

اي ساقي درد درد در ده
کامروز وراي کفر و دينيم

ما در ره يار سر ببازيم
وانگه پس کار خود نشينيم

چون کون و مکان حجاب راه است
در کون و مکان کجات جويم

تو با من در درون جان نشسته
من از هر دو جهان بيرونت جويم

يقين دانم که در دستم کم آيي
اگرچه هر زمان افزونت جويم

چو در دستم نمي آيي ز يک وجه
از آن هر روز ديگرگونت جويم

نيايي ذره اي در دست هرگز
اگر هر دم به صد افسونت جويم

در عشق همي بلا همي جويم
درد دل مبتلا همي جويم

در بحر هزار موج عشق او
غرقه شده و آشنا همي جويم

تا چند دوم به گرد عالم در
تو با من و من که را همي جويم

چون شمع سحرگاه دل سوخته هر شب
بي روي تو در سوز و گداز است چگويم

تا دست به زلف تو رسد در همه عمرم
چون زلف توام کار دراز است چگويم

المنه لله که دلم گرچه ربودي
از زلف تو در پرده راز است چگويم

گفتم که در بسته مرا چند نمايي
گفتي که درم بر همه باز است چگويم

گر بر همه باز است در وصل تو جانا
چون بر من سرگشته فراز است چگويم

چون نيايد سر عشقت در بيان
همچو طفلان مهر دارم بر زبان

چون زبان در عشق تو بر هيچ نيست
لب فرو بستم قلم کردم زبان

گفت صد دريا ز خون دل بيار
تا در آشامم که مستم اين زمان

عشق با دل گشت و دل با عشق شد
زين عجب تر قصه نبود در جهان