ديوان عطار

چون ز کاهي بسي ضعيف ترم
دست با کوه در کمر چکنم

گفته بودي که خشک و تر در باز
با لب خشک و چشم تر چکنم

چون دروني تو و برون کس نيست
من چو حلقه برون در چکنم

در درون کش مرا و محرم کن
تا تو باشي همه دگر چکنم

چکنم تا همه يکي بينم
به يکي در همه نظاره کنم

در غم تو چون کم از يک ذره ام
هست لايق گر هوايي مي کنم

اين عجايب بين که نگذارند در گلخن مرا
وانگهي من عزم خلوتگاه سلطان مي کنم

تا گهرهاي حقيقت فاش کردم در جهان
با دل عطار دلتنگي فراوان مي کنم

همچو پروانه پر و بال زنم در غم تو
گر شبي پرتو آن شمع جمالت بينم

در عالم پر حسرت بسيار بگرديدم
از خيل وفاداران ديار نمي بينم

در چار سوي عالم شش گوشه توتويش
يک دوست نمي بينم يک يار نمي بينم

بسيار وفا جستم اندک قدم از هرکس
در روي زمين اندک بسيار نمي بينم

گر زانکه اثر بودي در روي زمين کس را
زانگونه اثر کم شد کاثار نمي بينم

به دريايي در اوفتادم که پايانش نمي بينم
به دردي مبتلا گشتم که درمانش نمي بينم

جمله ز خودپرستي مشغول کار خويشند
در راه او دلي را بر کار مي نبينم

اي برده به زلف کفر و دينم
وز غمزه نشسته در کمينم

بر باد مده مرا که ناگه
در تو رسد آه آتشينم

در ره او بي سر و پا مي روم
بي تبرا و تولا مي روم

در دلم تا عشق قدس آرام يافت
من ز دل با جان شيدا مي روم

زو بپرسيدند کاخر تا کجا
گفت روزي در به صحرا مي روم

همچو ليلي مستمندم در فراقش روز و شب
همچو مجنون گرد عالم دوست جويان مي روم

در راه حق چو محرم ايمان نبوده ايم
ايمان خود به تازگي از سر گرفته ايم

از هر دو کون گوشه ديري گزيده ايم
زنار چار کرده به بر در گرفته ايم

زان چشمه حيات که در کوي دوست بود
تا روز حشر ملک سکندر گرفته ايم

ساقيا خيز و جام در ده زود
که نه بهر نشست آمده ايم