ديوان عطار

وگر در کفر بويي يابم از تو
ز ايمان نور بر گردون رسانم

ازين دريا که غرق اوست جانم
برون جستم وليکن در ميانم

چو در دريا جنب مي بايدم مرد
چنين لب خشک و تر دامن از آنم

کسي در آب حيوان تشنه ميرد
چه گويند آخر آن کس را من آنم

دلم کلي ز علم انکار بگرفت
کنون من در پي کار عيانم

به هيچ روي مرا نيست رستگاري روي
که هست دشمن من در ميان پيرهنم

کو مرا در درد عشقش همدمي
تا دم درد تو با همدم زنم

مي روم در عشق هم بر با فريد
تا قدم بر گنبد اعظم زنم

چون نتوانم که به گردت رسم
گرد به گرد در و بامت کنم

مدتي رازي که پنهان داشتم
در همه عالم سمر شد چون کنم

يک نظر بر تو فکندم جان و دل
در سر آن يک نظر شد چون کنم

در حضور تو دل عطار را
هرچه بود از ماحضر شد چون کنم

حلقه زلف توام چون بند کرد
مانده ام چون حلقه بر در چون کنم

گفته اي تو پاي سر کن در رهم
مي ندانم پاي از سر چون کنم

دل ندارم، صبر بي دل چون کنم
صبر و دل در عشق حاصل چون کنم

در بياباني که پايان کس نديد
کاروان بگذشت، منزل چون کنم

همرهان رفتند و من بي روي و راه
دست بر سر پاي در گل چون کنم

ناقصي کو در دم خر مي زيد
از دم عيسيش کامل چون کنم

گرچه بسي گرم تر از آتشم
در طلب خويش علم چون کنم

در هوست سر چو درانداختم
پيش کشت سر چو قلم چون کنم

در حرم عشق چو نامحرمم
نيست مرا ره به حرم چون کنم

همچو لاله کلاه در خونم
چه حديث سر و کلاه کنم

سر درودم فريد را چو گياه
پس کنون کره در گياه کنم

همچو عطار مست عشق شوم
گر دمي در رخش نگاه کنم

بي رخت در جهان نظر چکنم
بي لبت عالمي شکر چکنم