ديوان عطار

مي نيايد ز جهان هم نفسي در نظرم
گرچه بسيار ز هر سوي نظر گردانم

نيست در مذهب من هيچ به از تنهايي
گر بسي بنگرم و مسئله برگردانم

چون عاشق غم کش را در خاک کني پنهان
بر خويش نظر آري پيدا نکني دانم

گفتي که جفا کردم در حق تو اي عطار
آخر همه کس داند کانها نکني دانم

چون راز دل از اشکم پنهان به نمي ماند
در پرده يک رازم محرم نکني دانم

حل اين مشکلم که افتادست
در خلا و ملا نمي دانم

وانچه در اصل و فرع جمله تويي
يا منم جمله يا نمي دانم

چشم دل را که نفس پرده اوست
در جهان توتيا نمي دانم

آنچه عطار در پي آن رفت
اين زمان هيچ جا نمي دانم

کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمي دانم
به تاريکي در افتادم ره روشن نمي دانم

زانگاه که عطار تو را تنگ شکر خواند
در وصف تو شعرم ز شکر باز ندانم

مرا مبشول مويي زانکه در عشق
چنان غرقم که مويي مي ندانم

چنانم در خم چوگان فگنده
که پا و سر چو گويي مي ندانم

شدم در کوي اهل دل چو خاکي
که به زين کوي کويي مي ندانم

مرا جانان فروشد در غمت جان
اگرچه جان معين مي ندانم

چنان در عشق تو سرگشته گشتم
که جانم گم شد و تن مي ندانم

فرو رفتم در اين وادي کم و کاست
تو مي داني اگر من مي ندانم

تا عشق تو در نوشت لوحم
مانند قلم به سر دوانم

وين ملک که گشت ملک عطار
در عالم بي نشان برانم

تا دور فتاده ام من از تو
در ششدره صد امتحانم

ليکن دل و جان و عقل در تو
گم گشت همه به يک زمانم

از در جان درآي تا جانم
همچو پروانه بر تو افشانم

در حضور چنان وجود شگرف
چون نمانم به جمله من مانم

ولي ترسم که در خون سرشکم
شوي غرقه من از تو دور مانم

تو هستي در ميان جانم و من
ز شوق روي تو جان بر ميانم