167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
تذکرة الاوليا عطار
کليله و دمنه
تذکرة الاوليا عطار
سفرنامه ناصر خسرو
کليله و دمنه
پيام مشرق اقبال لاهوري
لاله کمر در کمر، نيمه ي آتش به بر، مي چکدش بر جگر، شبنم اشگ سحر، در شفق انجم نگر
تيز ترک گام زن منزل ما دور نيست
ديوان امير خسرو
هر که را گل به دو چشم آيدش او هم چو خس است
نمي داني که آخر بر دلم اين بار مي آيد
که در هر ذره خاکش هزاران خان و مان گم شد
لب تشنه را خون در جگر، تا آب حيوان کي رسد
گل در آن ديده هزاران که نه بر خار تو آيد
من ز شان در خون و شان از خويش در خونابه اند
هم چو من فتنه در آن شکل و شمايل مي شد
تو آتش مي زني در غير و غير از من نمي سوزد
کان خشک لب جز در سخن گه گه زبان راتر نهد
در عرب وي را کميت است اسم و در تاتار بور
يک نظر در دوست از صد ساله بستان در نظر
روي خود در روي من بين، روي من در روي خويش
مردم کش است از چه لبت، گر آب حيوان داردش
ز دست لعل تو تا چند در خون جگر غلتم
چو کس را نيست پا در گل، چه داند کس که من چونم؟
مردم که در خواب از لبش دوش آب حيوان خورده ام
هر لحظه در صد موج خون زين چشم پر نم اوفتم
ناشده سر چو خاک راه، از تو چگونه پا کشم؟
«در اين خانه جگر مي سوزد و بوي کباب است اين »
که اين در گردن سرمه ست و آن در بند بوسيدن
گفتم که، اي تو، در دل من، گفت، جان تو
دوم ز انسان که گويي مي روم بر سوسن و لاله
زينسان که در هر گوشه اي صد دل پريشان کرده اي
که در آن دم تو به نظاره ما مي آيي
ديوان اوحدي مراغي
نهم زنهار بر جانش، که صد زنهار بنويسد
طرب در جان و مي در جام و گل بر بار خوش باشد
اين دل و دين و تن و جان و سر و پا بنماند
که من با ديده در دعوي و با تن در قضا بودم
در قوس من چون تير شو، تا تير و بهرامت کنم
تا در دمي حاصل شود هم کام من، هم کام تو
سر در جهان نهاده چو صافي به بوي تو
در مهر کوش، اي با تو من در بند دير و زود نه
خود نمي گويي که هستي در دو عالم يا نه اي؟
من از حکمت نپيچم سر، تو در فرمان من باشي
به صد جايت نشان گفتند و جون جستم نه در جايي
که مال در ده و گيرست و عمر در تگ و تاز
ديوان انوري
که داد و دين و هنر در جهان ز تو سمرست
راي اين در حل و عقد از قدح هر قادح بري
ديوان بيدل دهلوي
کم افتد مهره ئي زينسان که در شش در کند بازي
ديوان حافظ
آه از آن سوز و نيازي که در آن محفل بود
ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گير
سخن با ماه مي گويم پري در خواب مي بينم
ديوان خاقاني
در سر شدي ندانمت اي دل چه در سر است
وز رشک تو در سرشک و در خون گل و شمع
ديوان خواجوي کرماني
در جهان کس نيست کو خون منش در خورد نيست