ديوان عطار

ناوک هجر تو را به جز دل عطار
در همه آفاق يک نشانه ندارم

تو گفتي رو مکن در من نگاهي
که خوبي دارم و پيمان ندارم

کنون ناکام تن در دام دادم
که من خود کرده را درمان ندارم

در پاي اوفتادم زيرا که سر ندارد
چون حلقه هاي زلفت غمهاي بي شمارم

از بسکه هست حلقه در زلف سرفرازت
هرگز سري ندارد چندان که برشمارم

پيوسته پيش حکمت چون سرفکنده ام من
زين بيش سر ميفکن چون شمع در کنارم

منم و هزار حسرت که در آرزوي رويت
همه عمر من برفت و بنرفت هيچ کارم

نيايد در انگشت اين غم شمردن
مگر اشک مي ريزم و مي شمارم

گرفتم ز خلق زمانه کناري
فشاندم بسي اشک خون در کنارم

مرا هست در دل بسي سر پنهان
ندانم که هرگز شود آشکارم

پشتا پشت است با تو کارم
تو فارغ و من در انتظارم

اي موي ميان بيا و يکدم
سر نه چو سرشک در کنارم

خون مي گريم که قلب افتاد
در عشق تو نقد اختيارم

نه مرد مناجاتم نه رند خراباتم
نه محرم محرابم نه در خور خمارم

از زحمت عطارم بندي است قوي در ره
کو کس که کند فارغ از زحمت عطارم

پس حلقه زلف کرد در گوشم
يعني که به بندگي ده اقرارم

در بندگيش نه هندوم بدخوي
هستم حبشي که داغ او دارم

پروانه او شدم که هر ساعت
در جمع چو شمع مي کشد زارم

او يوسف عالم است در خوبي
من دست و ترنج پيش او دارم

هرگز نايم ز بار او بيرون
کز عشق نهاد صاع در بارم

ترک قلندر من دوش درآمد از درم
بوسه گشاد بر لبم تنگ کشيد در برم

عشق دريايي است من در قعر او
غرقه ام تا آشنايي پي برم

نيست ممکن کاب حيوان قطره اي
خاصه در تاريکنايي پي برم

پست ميرم عاقبت در چاه بعد
گرچه هر دم ماورايي پي برم

ور ز پيشانم بقايي روي نيست
بو که در پايان فنايي پي برم