ديوان عطار

هر صفت را که محو مي کردم
صفتي نيز در کمين ديدم

حلقه اي يافتم دو عالم را
دل در آن حلقه چون نگين ديدم

آسمان را که حلقه در اوست
پيش او روي بر زمين ديدم

شدم چون گوي سرگردان که خود را
حريفي درد در ميدان نديدم

چو شمعي خويش را در آتش و دود
اگر ديدم به جز گريان نديدم

نديدم در جهان يک ذره شادي
که تا اندوه صد چندان نديدم

کمال ديگران بر خود چه بندم
که من در خويش جز نقصان نديدم

صدف را آن بود بهتر که گويد
که من در عمر خود باران نديدم

عطار را به کلي از خويشتن فنا کن
چون در فناي عشقت ذوق بقا چشيدم

تا لاجرم به مردي با پاره پاره جاني
در جان خويش گفتم چندان که راز دارم

گر در سر اين شود مرا جان
هرگز به رخت چه کار دارم

در عشق تو بس سبکدل افتادم
کز باده عشق سر گران دارم

در خاطر هيچکس نمي آيد
شوري که از آن شکرستان دارم

در پيش بارگاهت از دور بازماندم
کز بيم دور باشت روي گذر ندارم

عطار در هوايت پر سوخت از غم تو
پرواز چون نمايم چون هيچ پر ندارم

همچون گويم که در ره او
دارم سر او و سر ندارم

چندان که روم به نيستي در
از هستي او گذر ندارم

دردا که شدم به خاک و در دست
جز باد ز خشک و تر ندارم

گفتم که در غم تو ياري کنندم آخر
چون ياريم کند کس چون هيچکس ندارم

در حبس کون بي تو پيوسته مي تپم من
سيمرغ قاف قربم برگ قفس ندارم

چه مي گويم که مجروحم چنان سخت
که در هر دو جهان مرهم ندارم

جهاني راز دارم مانده در دل
که را گويم چو يک محرم ندارم

مرغ توام بال و پر بريخته از عشق
در قفسي مانده آب و دانه ندارم

مرغ شگرفي و من ضعيف ستم کش
در خور تو هيچ آشيانه ندارم

زهره ندارم که در وصل تو جويم
بهره ز وصل تو جز فسانه ندارم