ديوان عطار

چون بهار عمر را ليلي به کام دل نبود
هر بهاري در غم ليليش مجنون يافتم

دوش دل را در بلايي يافتم
خانه چون ماتم سرايي يافتم

همچو گويي در خم چوگان عشق
خويش را نه سر نه پايي يافتم

مردم چشم خودش خوانم از آنک
دايمش در ديده جايي يافتم

در هواي او دل عطار را
ذره کردم چون هبايي يافتم

باز چون سايه اي همه روزش
در بدر از پيت دوان گفتم

ماه رويا هنوز يک موي است
هرچه در وصل آن ميان گفتم

گفته بودم که در تو بازم سر
بي توام ترک سر از آن گفتم

در تو نگرفت از هزار يکي
گرچه صد گونه داستان گفتم

درياي غم تو موج مي زد
من روي به موج در نهادم

گفتي سفري بکن که در راه
از بهر تو صد خطر نهادم

در آتش دل بتافتم گرم
از هر داغي که بر نهادم

از مال جهانم نيم جان بود
با درد تو در ميان نهادم

از در سرشک و گوهر اشک
بس گنج که رايگان نهادم

آن سر که ببند کس نيايد
از دست تو در جهان نهادم

کز يک دم خويش هفت دوزخ
در جنب نه آسمان نهادم

بس شب که در اشتياق رويت
سر بر سر آستان نهادم

بس روز که دل کباب کردم
در پيش سگانت خوان نهادم

سوداي تو سر چو بر نمي تافت
با مغز در استخوان نهادم

چه سود که بي تو بر من آمد
هر تير که در کمان نهادم

گر کار دلم ز دست بگذشت
تا در خطر هزار دردم

روزي نه به اختيار مي رفتم
در دفتر عشق تو نظر کردم

زآن روز که پرده تو جان ديدم
سوراخ به جان خويش در کردم

آنگه که دلم چو آفتابي شد
در خود همه چون فلک سفر کردم

چون کنم در روي چون ماهت نظر
کز فروغ تو نظر مي سوزدم