ديوان عطار

در ميانم با غم عشقش چو شمع
گرچه چون اشک از کناري مانده ام

بي گل رويش در ايام بهار
چون بنفشه سوکواري مانده ام

ديده ام ميگون لب آن سنگدل
سنگ بر دل در خماري مانده ام

چون دهان او نهان شد آشکار
در نهان و آشکاري مانده ام

گه به دربند رهي دور و دراز
گه به چين در اضطراري مانده ام

زلف چون دربند روم روي اوست
من چرا در زنگباري مانده ام

مي شمارم حلقه هاي زلف او
در شمار بي شماري مانده ام

روزگاري مي برم در زلف او
بس پريشان روزگاري مانده ام

راستي آن است که از هيچ وجه
من نه درين و نه در آن بوده ام

هيچ نمي دانم و در عمر خويش
منتظر يک همه دان بوده ام

روي تو در حسن چنان ديده ام
کاينه هر دو جهان ديده ام

هست در آيينه نشان صد هزار
واينه فارغ ز نشان ديده ام

يک همه دان در دو جهان کس نديد
چون دو جهان يک همه دان ديده ام

جمله مردان جهان ديده را
در غم اين نعره زنان ديده ام

در گوشه اي نشسته بسي خون بخورده ام
بر جايگه فسرده بسي ره بريده ام

هر روز در خزانه عطار کمتر است
دري که از سفينه دانش گزيده ام

از بي نمکي و بي قراري
در سيخ جهد که من کبابم

در پاي فتاده ام چو زلفت
زين بيش چو زلف خود متابم

در صفات لبت از غايت عجز
عقل را کند زبان مي يابم

آنچه از خلق نهان مي جستم
در جمال تو عيان مي يابم

گر دين و دلم ز دست شد شايد
چون حلقه زلف توست در دستم

دست آويزي نکو به دست آمد
در زلف تو دست تا بپيوستم

در سينه دريچه اي پديد آمد
بسيار بر آن دريچه بنشستم

طاقت چو نداشتم شدم غرقه
زان صيد که اوفتاد در شستم

خود تو داني کز اشتياق تو بود
در دو عالم به هرچه پيوستم