ديوان عطار

يک قطره از آن شراب مشکل
آورد دو عالمم در آغوش

يک ذره سواد فقر در تافت
شد هر دو جهان از آن سيه پوش

جانم ز سر دو کون برخاست
در شيوه فقر شد وفا کوش

کم زن و قلاش و قلندر بباش
در صف اوباش برآور خروش

دلي کامد ز عشق دوست در جوش
بماند تا قيامت مست و مدهوش

اگر بي دوست يک دم زو برآيد
شود در ماتم آن دم سيه پوش

اي دل ز جفاي يار منديش
در نه قدم و ز کار منديش

جوينده در ز جان نترسد
گل مي طلبي ز خار منديش

عطار تويي چو ماه و خورشيد
در تاب زهر غبار منديش

دلا در سر عشق از سر مينديش
بده جان و ز جان ديگر مينديش

چو سر در باختي بشناختي سر
چو سر بشناختي از سر مينديش

چو مس در زر گدازد مرد صراف
مس آنجا زر بود جز زر مينديش

مشو اينجا حلولي ليکن اين رمز
جز استغراق در دلبر مينديش

حلقه معشوق گير و وقف کن
بر در او جان غم فرسود خويش

آتشي در هستي تاريک زن
پس برون آي از ميان دود خويش

هر دم که زنند عاشقانت
بي ياد تو در دهن شود نيش

در هر دو جهان ز خجلت تو
زآن است سياه روي درويش

در عشق وجودت ار عدم شد
دولت نبود تو را ازين بيش

مي نتوان ديد روي او ليکن
مي بتوان ديد روي در رويش

در هر نفسم هزار جان بايد
تا صيد کنند کمند گيسويش

خورشيد که تيغ مي زند در ميغ
افکند سپر ز جزع جادويش

تا ابد ختم کرد چهره تو
سلطنت در جهان خرم عشق

در صف دلبران به سرتيزي
سر هر مژه تو رستم عشق

در دو عالم نشد مسلم کس
آنچه هر دم شود مسلم عشق

مي ندانم هيچکس را در جهان
کاب صافي يافت از نيسان عشق