ديوان صائب

خون دل در ساغر روشندلان زيبنده است
باده شيراز در ميناي شيرازي خوش است

خانه سازي، در به روي دل برآوردن بود
از عمارت، در جهان خاک، خودسازي خوش است

در تن خاکي نمي گيرد دل روشن قرار
اخگر از فکر اقامت در گريبان فارغ است

در فلاخن مي گذارد رهروان را کجروي
جاده را از راستي سر در کنار منزل است

در جهان آفرينش ذره اي بيکار نيست
در چنين هنگامه اي فارغ نشستن مشکل است

جمع دل در عالم اسباب کردن مشکل است
حفظ خرمن در ره سيلاب کردن مشکل است

عشق را در پرده ناموس ديدن مشکل است
شمع را در جامه فانوس ديدن مشکل است

در حريم وصل، پاس شرم نتوان داشتن
در بهاران سر به زير پر کشيدن مشکل است

نيست محرومي به دل در پله دوري گران
در ته يک پيرهن هجران کشيدن مشکل است

ريشه ما در زمين خاکساري محکم است
گلبن اميد ما در چار موسم خرم است

در حريم سينه عشاق، غم نامحرم است
در نزاکت خانه آيينه، دم نامحرم است

باده روحانيان را ساغري در کار نيست
در خرابات محبت جام جم نامحرم است

فکر دنيا ره ندارد در حريم اهل دل
جغد ماتم پيشه در باغ ارم نامحرم است

در فشار دل، سر دست نگارين ظالم است
در هلاک بيگناهان تيغ خونين ظالم است

زير گردون نيست آسايش روان خلق را
ريگ تا در شيشه ساعت بود در رفتن است

ناله مظلوم در ظالم سرايت مي کند
زين سبب در خانه زنجير دايم شيون است

در حجاب خامشي با روح گلشن همزبان
طوطيان را در پس آيينه گويا کردن است

در جهان آب و گل رنگ اقامت ريختن
در گذار سيل بي زنهار لنگر کردن است

همچو ماهي فلس کردن جمع در بحر وجود
در هلاک خويشتن انشاي محضر کردن است

عافيت کردن طلب در عالم پرشور و شر
جستجوي سايه در صحراي محشر کردن است

جاي خود را گرم کردن در سراي عاريت
عکس را در خانه آيينه منزل کردن است

گريه را در آستين دزديدن از چشم بدان
شور محشر را حصاري در نمکدان کردن است

در دل صد چاک راز عشق پنهان داشتن
در قفس برق جهانسوز از نيستان کردن است

عشق را صائب نهان در پرده دل داشتن
در ته دامن شميم عود پنهان کردن است

در پريشان اختلاطي صرف کردن نقد عمر
در زمين شوره تخم خود پريشان کردن است