ديوان عطار

هر حقيقت که توي اول داشت
در دوم توي هست عين مجاز

با لبي تشنه و دلي پر خون
خلق کونين مانده در تک و تاز

پرده بر خود مدر که در دو جهان
کس درين پرده نيست پرده نواز

مگسي بيش نيستي به وجود
بو که در دامت اوفتد شهباز

در درياي عشق آن کس يافت
که به خون گشت سالهاي دراز

هر که در زندگي نيافت ورا
چون بميرد چگونه يابد باز

زنده چون ره نبرد در همه عمر
مرده چون ره برد به پرده راز

پاي در نه درين ره اي عطار
سر گردن کشان همي انداز

اي روي تو شمع پرده راز
در پرده دل غم تو دمساز

هر جا که شگرف پرده بازي است
در پرده زلف توست جان باز

گفتي که چو زر عزيز مايي
زان همچو زرت نهيم در گاز

بستي در ديده از جهانم
بر روي تو ديده کي کنم باز

تا روز وصال در شب هجر
بر آتش غم چو شمع بگداز

ذره اي دوستي بتافت از غيب
آسمان را فکند در تک و تاز

چون آرزوي وصل توام خشک و تر بسوخت
در آتش فراق، خودم خشک و تر مسوز

عطار را اگر نظري بر تو اوفتد
اين نيست ور بود نظرش در بصر مسوز

روز و شب در پرده با چندين ملک
عادت اهريمني داري هنوز

دلبرت در دوستي کي ره دهد
چون دلي پر دشمني داري هنوز

در گريبان کش سر و بنشين خموش
چون بسي تر دامني داري هنوز

تو چو طاوسي بدين ره در خرام
کاندرين ره کم نيايي از مگس

مرد باش و هر دو عالم ده طلاق
پاي در نه زانکه داري دست رس

بر در او گر نداري حرمتي
چون تواني رفت راه پر عسس

در ره تاريک زلفت عقل را
روشني يک ذره از روي تو بس

عطار اگر رسيدي اينجايگاه تو
در لذت حقيقت خود از الم مپرس

دوش آمد و گفت از آن ما باش
در بوته امتحان ما باش