ديوان عطار

دو ضدش در زماني و مکاني
به هم بودند و از هم دور هموار

علي الجمله در او گم گشت جانم
دگر کفر است چون گويم زهي کار

چو چيزي در عبارت مي نيايد
فضولي باشد آن گفتن به اشعار

که گر صد بار در روزي بميري
نداني سر اين معني چو عطار

گر زن صفتي به کوي سر نه
ور مرد رهي درآي در کار

سر در نه و هرچه بايدت کن
گه کعبه مجوي و گاه خمار

چيزي که صلاح تو در آن است
بنيوش که با تو گفت عطار

در عشق تو کار خويش هر روز
از سر گيرم زهي سر و کار

در عشق تو گم شدم به يکبار
سرگشته همي دوم فلک وار

مي نتوان بود بيش ازين نيز
در صحبت نفس و جان گرفتار

تا کشف شود در آن وجودم
اسرار دو کون و علم اسرار

من نعره زنان چو مرغ در دام
بيرون جهم از مضيق پندار

تا که جامي تهي کنم در عشق
پر برآرم ز خون ديده کنار

در ره عشق چون فلک هر روز
کار گيرم ز سر زهي سر و کار

درس عشاق گفته در بن دير
پاي منبر نهاده بر سر دار

مست عشقيم و روي آورده
در رهي دور و عقبه اي دشوار

من کيم خاک توام بادي به دست
آتشي در من زن و آبم ببر

ني خطا گفتم که در تاب و تبم
مي نيارم تاب تو تابم ببر

جويندگان جوهر درياي کنه تو
در وادي يقين و گمان از تو بي خبر

اي تو را با هر دلي کاري دگر
در پس هر پرده غمخواري دگر

چون جمالت صد هزاران روي داشت
بود در هر ذره ديداري دگر

لاجرم دادي تو يک يک ذره را
در درون پرده بازاري دگر

در ره سوداي تو درباختم
کفر و دين و گرم و سرد و خشک و تر

چون ندارم هيچ گوهر در درون
مي نمايم خويشتن را بد گهر

دردي عشقش به يک دم مست کرد
در خروش آمد که اي دل الحذر