ديوان عطار

چون عدد در بحر رنگ بحر داشت
گر رسيد انگشت از اخگر رسيد

در ميان اين سخن عطار را
هم قلم بشکست و هم دفتر رسيد

چون تهي دستم ز علم و از عمل
پس چگونه در جزا خواهم رسيد

در چنين راهي قوي کاري بود
گر به يک بانگ درا خواهم رسيد

مي روم پيوسته در قعر دلم
مي ندانم تا کجا خواهم رسيد

جان توان دادن درين درياي خون
تا مگر در آشنا خواهم رسيد

علم در علم است اين درياي ژرف
من چنين جاهل کجا خواهم رسيد

برنتابم اين فنا سختي کشم
خوش بود گر در فنا خواهم رسيد

عقل را در رهت قدم برسيد
هر چه بودش ز بيش و کم برسيد

دلم از بس که خورن بخورد از او
در همه کاينات غم برسيد

بي تو از بس که چشم من بگريست
در دو چشمم ز گريه نم برسيد

در دم دل ز نقش سکه عشق
نقش مطلق شد و درم برسيد

دوش آمد و ز مسجدم اندر کران کشيد
مويم گرفت و در صف دردي کشان کشيد

در بي نشانيم بنشاند و مرا بسوخت
وانگه به گرد من رقمي بي نشان کشيد

الا اي زاهدان دين دلي بيدار بنماييد
همه مستند در پندار يک هشيار بنماييد

ز دعوي هيچ نگشايد اگر مرديد اندر دين
چنان کز اندرون هستيد در بازار بنماييد

مرا در وادي حيرت چرا داريد سرگردان
مرا يک تن ز چندين خلق گو يکبار بنماييد

اگر خواهي که در پيش افتي از خويش
سه کارت مي ببايد کرد ناچار

ميي درده که در ده نيست هشيار
چه خفتي عمر شد برخيز و هشدار

چو مست عشق گشتي کوزه در دست
قلندروار بيرون شو به بازار

نماند در همه عالم به يک جو
نه کس را نه تو را نزد تو مقدار

تو هر دم در خروش آيي که احسنت
زهي يار و زهي کار و زهي بار

چو با خورشيد هم تک مي توان شد
ز پس در تک زدن چون سايه بگذار

فلک طشت است و اختر خايه در طشت
خيال علم طشت و خايه بگذار

ز هشياري نه ديوانه نه عاقل
ز سرمستي نه در خواب و نه بيدار