ديوان عطار

چون چنين در ره توام عاجز
هيچ بيرون شوم نمي بايد

ور نخواهي گشاد در بر من
هيچ هم زانوم نمي بايد

شير مردي اگر به من نرسيد
سگ در پهلوم نمي بايد

ذره سرگشته در برابر خورشيد
نيست عجب گر ضعيف حال نمايد

چند چو طاوس در مقابل خورشيد
مرغ وجود تو پر و بال نمايد

دير که دولت سراي عالم عشق است
دردکشي در هزار سال نمايد

چو در عشق صادق نيست يک تن
هميشه صبح کاذب مي نمايد

دلم بردي و گفتي دل نگه دار
که دل در عشق راغب مي نمايد

جمله ز خود نمايي اندر نفاق مستند
کو عاشقي که در دين هشيار مي نمايد

در بند دين و دنيي ليکن نه دين و دنيي
سرگشته روزگاري عطار مي نمايد

کمند زلف تو در صيد يارب
چگونه چست و موزون مي نمايد

ز حسن روي تو چون روي تابم
که هر ساعت در افزون مي نمايد

دهانت اي عجب سي در مکنون
ز چشم سوزني چون مي نمايد

دل عطار با خاک در تو
چو خوني کرده معجون مي نمايد

اختران را که ره دو اسبه روند
همچو خر در خلاب بنمايد

هرکجا در دو کون بيداري است
همه را مست خواب بنمايد

کسي کو هرچه ديد از چشم جان ديد
هزاران عرش در مويي عيان ديد

چو دو عالم ز يک جوهر برآمد
در اندک جوهري بسيار کان ديد

يقين مي دان که چشم جان چنان است
که در هر ذره اي هفت آسمان ديد

چه جاي آسمان است و زمين است
که در هر ذره اي هر دو جهان ديد

همي در هرچه خواهي هرچه خواهي
به چشم جان تواني بي گمان ديد

تو در قدرت نگر تا آشکارا
ببيني آنچه غير تو نهان ديد

چو هر دو کون در جنب حقيقت
بسي کمتر ز تاري ريسمان ديد

اگر يک ذره را در قرص خورشيد
کسي گم کرد چه سود و زيان ديد

طلسم نور و ظلمت بي قياس است
وليکن گنج بايد در ميان ديد