ديوان عطار

گر در آيند ذره ذره به بانگ
آن همه بانگ ناشنيد آيد

در عشق تو خرقه درفکندم
تا خود پس ازين چه رنگم آيد

عطار چون از تو شد سبک دل
در بند گران دريغم آيد

در ره عشق تو سرگشته بمانديم و هنوز
نيست اميد که اين راه به پايان آيد

ور از عنايت تو جان را رسد نسيمي
اقبال جاوداني جان را ز در درآيد

مرا با شير شد مهر تو در دل
عجب نبود اگر با جان برآيد

چو زلف کافرت در کار آيد
بسا مؤمن که از ايمان برآيد

دلم در چاه زندان فراق است
ندانم تا کي از زندان برآيد

ز حجاب اگر برآيي برسند خلق در تو
پس از آن دم اناالحق ز جهانيان برآيد

تا گذر کرد نسيم سحري بر در دوست
نوش دارو ز دم زهرگيا مي آيد

بلبل سوخته را در جگر آب است که نيست
گل سيراب چنين تشنه چرا مي آيد

دلبرم رخ گشاده مي آيد
تاب در زلف داده مي آيد

در دل سنگ لعل مي بندد
کو چنين لب گشاده مي آيد

در صفاتش ز بحر جان فريد
گهر پاک زاده مي آيد

صبح از پرده به در مي آيد
اثر آه سحر مي آيد

سنگ بر بام فلک زن به صبوح
که فلک بر تو به در مي آيد

در جهاني که همه بي نمکي است
قسم عطار جگر مي آيد

گر تو به هوس جمال او خواهي
او در طلب و هوس نمي آيد

جانا ره عشق چون تو معشوقي
در زير تک فرس نمي آيد

در وادي بي نهايت عشقش
سيمرغ به يک مگس نمي آيد

در پاي فراق تو شوم پامال
چون وصل تو دسترس نمي آيد

عطار که چينه تو مي چيند
مرغي است که در قفس نمي آيد

بس جان که ز پرده در جهان افتد
چون روي ز زير پرده بنمايد

در زيبايي و عالم افروزي
رويي دارد چنان که مي بايد

تا بتان در زمين همي ريزند
چرخ را ز انقلاب چگشايد