ديوان عطار

هر که خار مژه تو بنگرد
هر گلي در چشم او خاري شود

گر لبت در ابر خندد همچو برق
ابر تا محشر شکرباري شود

در طواف نقطه خالت ز شوق
چرخ سرگردان چو پرگاري شود

صد هزاران قطره گردد ناپديد
تا يکي زان در شهواري شود

زين شيوه آتشي که مرا در دل اوفتاد
اشکم عجب بود اگر اخگر نمي شود

مردانه در اين راه درآ اي دل غافل
کز عشق نه مقبول بود مرد نه مردود

هرچه در هر دو جهان جانان نمود
تو يقين مي دان که آن از جان نمود

در ميان اين دو دربند عظيم
چون نگه کردم يکي ايوان نمود

گفت دايم بر تو سلطان است جان
بارگاه خويش در جان زان نمود

گرد جان در گرد چون مردان بسي
تا تواني عشق را برهان نمود

در جهان جان بسي سرگشته اند
کمترين يک چرخ سرگردان نمود

مي رو و يک دم مياسا از روش
کين سفر در روح جاويدان نمود

خود در اين ميدان فروشد هر که رفت
وانکه يکدم ماند هم حيران نمود

تا ابد در درد اين، عطار را
ذره ذره کلبه احزان نمود

ديوانه شد ز عشق و برآشفت در زمان
زنجير نعت صورت عيسي بريد زود

افتاد در غروب و فروشد خجل زده
تا نوبت طلوع بدان دلستان دهد

در آفتاب صد شکن آرم چو زلف او
گر زلف او مرا سر مويي امان دهد

ابروي چون کمانش که آن غمزه تير اوست
هر ساعتي چو تير سرم در جهان دهد

دل کسي دارد که در جانش ز عشق
هر زماني برق ديگرگون جهد

خون عشقش هر شبي زان مي خورم
تا رگم در عشق روزافزون جهد

چون درآيد به جلوه ماه رخش
تاب در جان آفتاب دهد

دل عطار چون ز دست بشد
چکند تن در اضطراب دهد

قوت جان آن را که خواهد در نهان
زان دو ياقوت درافشان مي دهد

شيوه اي دارد عجب در دلبري
عشوه پيدا بوسه پنهان مي دهد

چه کني در زمانه اي که درو
پير چون طفل نا رسيد آيد