ديوان عطار

همچو عطار در فنا مي سوز
تا دمي گر زني چو عود بود

هر که را در عشق تو کاري بود
هر سر مويي برو خاري بود

يک زمان مگذار بي درد خودم
تا مرا در هجر تو ياري بود

بي نمکدان لبت در هر دو کون
مي ندانم تا جگر خواري بود

ليک چون ذره در تو محو شود
محو را ذره اي برک نبود!

گر خسک در ره من اندازي
چون تو اندازي آن خسک نبود

هرچه عطار در صفات تو گفت
بر محک جاودانش حک نبود

چو در غم تو جز جان چيزي دگرم نبود
پيش تو کشم کز تو غمخوارترم نبود

در عشق تو صد همدم تيمار برم بايد
تنها چکنم چون کس تيمار برم نبود

اگر در خود بماني ناشده گم
تو را جاويد کس جوينده نبود

تو مي ترسي که در دنيا مدامت
بسازي از بقا افکنده نبود

تورا در نو شدن جامه که آرد
اگر بر قد تو زيبنده نبود

اگر خواهي که دايم هست گردي
که در هستي تورا ماننده نبود

فرو شو در ره معشوق جاويد
که هرگز رفته اي آينده نبود

در آتش کي رسد شمع فسرده
اگر شب تا سحر سوزنده نبود

چه مي گويي تو اي عطار آخر
به عالم در چو تو گوينده نبود

چون ببيند پسته خط فستقيت
در خط تو با دل بريان رود

آنچه رويت را رود در نيکويي
مي ندانم تا فلک را آن رود

چون شود خورشيد رويت آشکار
ماه زير ميغ در پنهان رود

تا سر زلف تو درهم مي رود
در جهان صد خون به يک دم مي رود

دل در اندوه تو مرد و اين بتر
کز پي دل جان به ماتم مي رود

يقين دان که همچون تو بسيار کس
فکندست در چرخ چرخ کبود

چه برخيزد از خود و آهن تو را
چو سر آهنين نيست در زير خود

گر به کلي برنگيري گل ز راه
پاي در گل ره به پايان کي شود

تا نباشد همچو موسي عاشقي
هر عصا در دست ثعبان کي شود