ديوان عطار

در منازل منشين خيز که آن کس بيند
چهره مقصد و مقصود که تا پايان شد

همچو عطار درين درد بساز ار مردي
کان نبد مرد که او در طلب درمان شد

چو گل در مهد آمد بلبل مست
به پيش مهد گل نعره زنان شد

در تافت روز اول يک ذره عشق از غيب
افلاک سرنگون گشت ارواح نعره زن شد

تا دل لايعقلم ديوانه شد
در جهان عشق تو افسانه شد

بود تردامن در اول چون زنان
وآخر اندر کار تو مردانه شد

جهان وزن جايي پديدار آرد
که در ديده او را پديدار باشد

پس اکنون کيست محرم در ره فقر
دلي کو را نشاط و غم نباشد

نيست علت که ملک صد سلطان
در زماني به يک گدا بخشد

ذره اي گر ز پرده در تابد
شرق تا غرب کيميا بخشد

خاطر عطار از نور معاني در سخن
آفتاب تير بر چرخ منقش مي کشد

چون به غايت مست گردم زان شراب
در کشاکش پيش عطارم کشد

باد خاک سياه بر سر آنک
خاک کوي تو در بصر نکشد

با کمان فلک به هيچ سبيل
بازوي هيچ پشه در نکشد

دل عطار در غم تو چنان است
که غم ديگران دگر نکشد

گر مدعي عشقت در چاه بلا افتد
کفر است درين معني کانجا رسن انديشد

پروانه بر معني کي محرم شمع افتد
گر در همه عمر خود از سوختن انديشد

عاشق همه رسوا به در انجمن عالم
کانجام نگيرد ره گر ز انجمن انديشد

در قعر جان مستم دردي پديد آمد
کان درد بنديان را دايم کليد آمد

در عشق به سر نخواهم آمد
با دامن تر نخواهم آمد

در عشق چنان شدم که کس را
زين پس به نظر نخواهم آمد

کارم از عشق تو به جان آمد
دلم از درد در فغان آمد

چون به ايمان نيامدي در دست
کافري را به امتحان آمد

ترک دين گفت تا مگر بي دين
بوک در خورد تو توان آمد

دل عطار چون زبان دربست
از بد و نيک در کران آمد