ديوان عطار

بخت جوان لب تو در دهنش کرد
هر نفسي را که عقل پير بر آورد

در کنج نفاق سر فرو برد
سالوس و سيه گري بر آورد

چه سنجد در چنين موضع زمرد
که مشک از ماه تابان مي بر آورد

به خون در مي کشد دامن جهاني
چو او سر از گريبان مي بر آورد

در ره عشق تو جان مي بازم
زانکه جان بي تو بها نپذيرد

چه دغا مي دهي آخر در جان
جان عزيز است دغا نپذيرد

چون زلف بيقرارش بر رخ قرار گيرد
از رشک روي مه را در صد نگار گيرد

عاشق که از ميانش مويي خبر ندارد
در آرزوي مويش از جان کنار گيرد

چو در آرزوي رويت نفسي ز دل برآرم
ز دم فسرده من نفس سحر بگيرد

در راه فتاده ام به بوي آنک
چون سايه مرا ز راه برگيرد

رخ او تاب در خورشيد و مه داد
لب او بانگ بر تنگ شکر زد

دست در دامن جان خواهم زد
پاي بر فرق جهان خواهم زد

در شکم چون زند آن طفل نفس
من بي خويش چنان خواهم زد

تا کي از شعر فريد آتش عشق
در همه نطق و بيان خواهم زد

عشق آمد و آتشي به دل در زد
تا دل به گزاف لاف دلبر زد

دل چو عشق تو درآيد به ميان
هرچه دارد به ميان در بازد

ور بگويد که که را دارد دوست
سر به دعوي زبان در بازد

هر که يک جرعه مي عشق تو خورد
جان و دل نعره زنان در بازد

جمله نيک و بد از سر بنهد
همه نام و نشان در بازد

هيچ چيزش به نگيرد دامن
گر همه سود و زيان در بازد

جان عطار درين وادي عشق
هر چه کون است و مکان در بازد

چون زلف پريشان را زنار برافشاند
صد رهبر ايمان را در رهگذر اندازد

در وقت ترش رويي چون تلخ سخن گويد
بس شور به شيريني کاندر شکر اندازد

گر تائب صد ساله بيند شکن زلفش
حالي به سراندازي دستار در اندازد

ور طشت فلک روزي در زر کندش پنهان
همچون گهرش حالي زر باز بر اندازد