ديوان صائب

نيست در خوي نکويان چرب نرمي را اثر
سرکشي در شمع افزون گردد از گيسوي چرب

هيچ قفلي نيست در بازار امکان بي کليد
بستگي ها را گشايش از در دلها طلب

در بهاران مشو از باده گلگون غافل
که ز هر لاله در آتش بودش نعل شتاب

در مذاق من سودازده، از سوختگي
سخن سرد کند کار طباشير در آب

چند در بحر پرآشوب جهان همچو حباب
نقد انفاس کني صرف به تعمير در آب؟

از خيال سفر هند، سياه است دلت
گر چه در پرده شبها چو حنايي در خواب

هوا چکيده نورست در شب مهتاب
ستاره خنده حورست در شب مهتاب

مجوي در سفر بي خودي مقام از من
که در محيط، کمر باز مي کند سيلاب

نديده چشم چنين آهوي ختا در خواب
که سر زند ز لبش حرف آشنا در خواب

غضب ستيزه گر و عقل قهرمان در خواب
شتر گسسته مهارست و ساربان در خواب

ز حرف تلخ در اينجا زبان خويش بگز
به خوابگاه لحد در دهان مار مخسب

رسيد کوکبه عشق، سر برآر از خاک
چو دانه در جگر خاک در بهار مخسب

باطل شود چو آبله در زير دست و پا
هر شبنمي که محو نگردد در آفتاب

در رد سايلند بزرگان زبان دراز
باشد دلير کوه گرانسنگ در جواب

در محفل تو ناله فرامش کند سپند
در آتش تو گريه شادي کند کباب

پيچد چنان که در تن خاکي روان من
در جويبار تنگ نپيچيده است آب

جاي صدف بود ز گراني زمين در آب
باشد حباب از سبکي خوش نشين در آب

در چشم من خيال رخ لاله رنگ تو
خوشتر بود ز عکس گل آتشين در آب

در شب مبين به چشم حقارت که آفتاب
باشد چو بيضه در ته بال غراب شب

گر در رکاب روز زند قطره آفتاب
انجم رود به خيل وحشم در رکاب شب

در ديده ستاره شناسان اشاره اي است
هر ماه نو به جلوه پا در رکاب شب

در جستجوي خانه در بسته است فيض
از فکر يار غنچه شو آنگه صبا طلب

گر حضوري هست، در دارالامان نيستي است
دانه اي جز خوردن دل نيست در دام حيات

باغبان در نوبهاران گوشمالي مي دهد
نغمه سنجي را که در فصل خزان خواهد نواخت

هستي ما صرف شد در گوشمال غم، مگر
در کنار خاک ما را آسمان خواهد نواخت؟