ديوان عطار

کردم ز پريشاني در بتکده درباني
چون رفت مسلماني بس نوحه که جانم کرد

بنهاد ز درويشي صد تعبيه انديشي
در پرده بي خويشي از خويش نهانم کرد

هر که ز خود محو گشت در بن اين دير
وعده اثبات او وفا نتوان کرد

سايه که در قرص آفتاب فرو شد
تا به ابد چاره بقا نتوان کرد

يار عزيز است خاصه يار خرابات
در حق ياري چنين ريا نتوان کرد

برگ گلت آزرده شود از نظر تيز
زان در رخ تو تيز نظر مي نتوان کرد

در واقعه عشق رخت از همه نوعي
کرديم بسي حيله دگر مي نتوان کرد

بي توشه خون جگرم گر نخوري تو
در وادي عشق تو سفر مي نتوان کرد

ترک غم تو کرد مرا اشک چنين سرخ
در گردن هندوي بصر مي نتوان کرد

در پاي غم از دست دل عاشق عطار
افتاده چنانم که گذر مي نتوان کرد

اشکال بدايع همه در پرده رشکند
زين شکل که از پرده برون ياسمن آورد

صد بيضه عنبر نخرد کس به جوي نيز
زين رسم که در باغ کنون نسترن آورد

چون کرد گل سرخ عرق از رخ يارم
آبي چو گلابش ز صفا در دهن آورد

خطت خورشيد را در دامن آورد
ز مشک ناب خرمن خرمن آورد

چنان خطت برآوردست دستي
که با خورشيد و مه در گردن آورد

ندانم تا فلک در هيچ دوري
به خوبي تو يک سيمين تن آورد

از آن سرگشته دل ماندم که لعلت
گهر سي دانه در يک ارزن آورد

چون آن ذره نيافت از خجلت آن
فرو شد زرد و سر در دامن آورد

با نسيم صبح گويي راز غيبي در ميان است
کز ضمير آهوان چين خبر مي آورد

چو طوطي خط او پر بر آورد
جهان حسن در زير پر آورد

فلک زان چنبري آمد که زلفش
فلک را نيز سر در چنبر آورد

فلک در پاي او چون گوي مي گشت
چو چوگانش به خدمت بر سر آورد

چو شد عطار لالاي در او
ز زلفش خادمي را عنبر آورد

گرچه دلم در کشيد روي چه مقصود
خط تو چون مويش از خمير بر آورد

در صفتت رفت و روب کرد بسي دل
لاجرم آن گرد از ضمير بر آورد