ديوان عطار

در دل عطار از عشقت چنان آتش فتاد
کز تف او آتش از بالاي کيوان بگذرد

در تاريکي ميان خون مرد
هر که آب حيات تو طلب کرد

وآنکس که بنا در اين گهر يافت
بي خود شد و مدتي طرب کرد

چون شراب عشق در دل کار کرد
دل ز مستي بيخودي بسيار کرد

شورشي اندر نهاد دل فتاد
دل در آن شورش هواي يار کرد

نيکويي هائي که در اسلام يافت
بر سر جمع مغان ايثار کرد

چون ببست از هر دو عالم ديده را
در ميان بيخودي ديدار کرد

هستي خود زير پاي آورد پست
وز بلندي دست در اسرار کرد

هر که سر زلف تو در خواب ديد
کافريش عشق تو تعبير کرد

کفر از آن خاست که در کاينات
کوکبه زلف تو تأثثير کرد

در ره عشق تو دلم جان بداد
تا جگر سوخته توفير کرد

کس بنداند که دل عاشقم
در ره عشق تو چه تقصير کرد

لاجرم اکنون چو به دام اوفتاد
دانه جان در سر تشوير کرد

چندان که رفت راه به آخر نمي رسيد
در هر قدم هزار حقيقت مجاز کرد

چون نشان جويم از تو در ره تو
که غم عشق بي نشانم کرد

سايه هرگز در آفتاب رسد
آه کين کار چون توانم کرد

دست با تو در کمر خواهيم کرد
قصد آن تنگ شکر خواهيم کرد

در سر زلف تو سر خواهيم باخت
کار با تو سر به سر خواهيم کرد

چون ز چشمت تيرباران در رسد
ما ز جان خود سپر خواهيم کرد

در همه عالم تو را خواهيم يافت
گر همه عالم سفر خواهيم کرد

در قيامت با تو خواهد بود و بس
هرچه از ما خير و شر خواهيم کرد

هرچه آن عطار در وصف تو گفت
ذکر دايم را ز بر خواهيم کرد

گر در اول روز خون کرديم دل
روز آخر جان فشان خواهيم کرد

تا کسي چشمي زند بر هم به حکم
ما دو عالم در ميان خواهيم کرد

وآن سفر کافلاک هرگز آن نکرد
ما کنون در يک زمان خواهيم کرد