ديوان عطار

تا بتند عنکبوت بر در هر غار
پرده عصمت که پود و تار ندارد

ساختن پرده آنچنان ز که آموخت
از در آنکس که پرده دار ندارد

تا دل عطار در دو کون فروشد
از پي آن بار بار بار ندارد

تا در سفر اوفکند دردم
مي سوزم و کس خبر ندارد

کور است کسي که ذره اي را
بيند که هزار در ندارد

چندان که شوي به ذره اي در
منديش که ره دگر ندارد

در ذره تو اصل بين که ذره
از ذره شدن خبر ندارد

به آساني منه در کوي او پاي
که رهرو راه را آسان ندارد

دلم در درد عشق او چنان است
که دل بي درد عشقش جان ندارد

مرو در راه او گر ناتواني
که دور است اين ره و پايان ندارد

ز بحر عشق تو موجي نخيزد
که در هر قطره صد طوفان ندارد

فريد امروز خوش خوان تر ز خطت
خطي سرسبز در ديوان ندارد

در بر ديندار دير چست قماري بکرد
دين نود ساله را از کف ديندار برد

چون مي تحقيق خورد در حرم کبريا
پاي طبيعت ببست دست به اسرار برد

در صف عشاق شد پيشه وري پيشه کرد
پيشه وري شد چنانک رونق عطار برد

عشق تا در ميان کشيد مرا
از بد و نيک برکنارم برد

من ز من دور مانده در پي دل
بار ديگر به کوي يارم برد

چون بماندم به هجر روزي چند
باز در بند انتظارم برد

عيسي لب روح بخش تو ديد
در حال خرش شد و رسن برد

خضر آب حيات کي توانست
بي ياد لب تو در دهن برد

زلف چوگان صفتش در صف کفر
گوي از کوکبه ايمان برد

گفت جان در ره ما باز و بدانک
آن بود جان که ز تو جانان برد

پاک بري تا دو جهان در نباخت
آنچه که مي جست ز تو آن نبرد

طربي در همه دلهاست درين فصل امروز
گوييا بر لب عطار شکر مي گذرد

در زمان آزاد گردد سرو از بالاي خويش
گر به پيش قد آن سرو خرامان بگذرد