ديوان عطار

گر ز چشمت خسته اي آمد به تير
زنده شد چون در مکنون تو يافت

تا دل عطار عالم کم گرفت
رونق از حسن در افزون تو يافت

در ميان اين دو ششدر کل خلق
جمله مردند و اثر زيشان که يافت

ذره اي اين درد عالم سوز را
در زمين و آسمان درمان که يافت

آفتاب آسمان غيب را
در فروغش کفر با ايمان که يافت

چون دو عالم نيست جز يک آفتاب
ذره اي در سايه اي پنهان که يافت

اي به بالا برشده چندان که عرش
ذره اي شد گرد تو هم در نيافت

دولت تو هيچ بي دولت نديد
شادي تو لشکر غم در نيافت

زانکه هرگز هفت درياي عظيم
از سر خود نيم شبنم در نيافت

آن چنان جامي که نتوان داد شرح
آن به جد و جهد خود جم در نيافت

آمد و شد صد هزاران پادشاه
ملک تو جز ابن ادهم در نيافت

صد هزاران زن به نامردي بمرد
اين سخن جز جان مريم در نيافت

وي عجب تا مرد ره جهدي نکرد
آنچنان گنجي معظم در نيافت

وانکه او مجروح گشت از عشق تو
تا ابد بويي ز مرهم در نيافت

من چگونه از تو دريابم به حکم
آنچه از تو هر دو عالم در نيافت

چند جويي اي دل برخاسته
آنچه هرگز خلق يکدم در نيافت

تو نيابي اين که بس نامحرمي
خاصه هرگز هيچ محرم در نيافت

نيست غم گر چون سليمان اي فريد
هر گدا ملکي به خاتم در نيافت

هر دل که ز عشق بي نشان رفت
در پرده نيستي نهان رفت

جان که فروشد به عشق زنده جاويد گشت
دل که بدانست حال ماتم جان در گرفت

چون تو برانداختي برقع عزت ز پيش
جان متحير بماند عقل فغان در گرفت

بر سر کوي تو عشق آتش دل برفروخت
شمع دل عاشقانت جمله از آن در گرفت

جرعه اندوه تو تا دل من نوش کرد
زآتش آه دلم کام و زبان در گرفت

راست که عطار داد حسن و جمال تو شرح
سينه برآورد جوش دل خفقان در گرفت

گر نبودي در جهان امکان گفت
کي توانستي گل معني شکفت