ديوان عطار

بس مرده که زنده کرد در حال
بادي که به کوي تو گذر داشت

خوارم کردي چنان که عشقت
بر خاک درم چو خاک در داشت

در پيش لبت ز شرم بگداخت
هر شيريني که آن شکر داشت

در جنب لب تو آب حيوان
هر شيوه که داشت مختصر داشت

بر گرد ميان تو کمر گشت
آن حرف که در ميان کمر داشت

چون روي تو زير پرده زلف
چه صد که هزار پرده در داشت

در هر بن موي بي رخ تو
عطار هزار نوحه گر داشت

خازن خلد هشت خلد بگشت
در خور جام تو شراب نداشت

پايم ز دست واقعه در قير غم گرفت
کارم ز جور حادثه از دست درگذشت

در عشق تو عقل سرنگون گشت
جان نيز خلاصه جنون گشت

آن مرغ که بود زيرکش نام
در دام بلاي تو زبون گشت

تا دور شدم من از در تو
از ناله دلم چو ارغنون گشت

اي دلم مست چشمه نوشت
در خطم از خط سيه پوشت

ياد کن از کسي که در همه عمر
نکند لحظه اي فراموشت

تا دل من راه جانان بازيافت
گوهري در پرده جان بازيافت

دل که ره مي جست در وادي عشق
خويش را گم کرد ره زان بازيافت

آنچه خلق از دامن آفاق جست
او نهان سر در گريبان بازيافت

چون صبا چاک کرد دامن گل
نافه مشک در گريبان يافت

مي خور و شاد زي که خوشتر ازين
يک نفس در دو کون نتوان يافت

مي به عطار ده به سرخي لعل
که زمي جان چو در درخشان يافت

تا دل ز کمال تو نشان يافت
جان عشق تو در ميان جان يافت

جان بود نگين عشق و مهرت
چون نقش نگين در آن ميان يافت

فرياد و خروش عاشقانت
در کون و مکان نمي توان يافت

هرچيز که جان ما همي جست
چون در تو نگاه کرد آن يافت

هر مقصودي که عقل را بود
در شعله روي تو عيان يافت