ديوان صائب

در آتشم ز ديده شوخ ستاره ها
در هيچ خرمني نفتد اين شراره ها!

گر صافدلي هست شراب است در اينجا
ور سوخته اي هست کباب است در اينجا

سوداي من از ساغر سرشار شد افزون
خشک است، اگر ريشه در آب است در اينجا

از ترک حيا کام گرفتند حريفان
خون در دل صائب ز حجاب است در اينجا

در عالم حيراني ما جوش بهارست
در ظاهر اگر خشک نمايد قفس ما

در رشته زنار کشد دانه تسبيح
معلوم نشد در چه شمارست دل ما

چون ماهي لب بسته سراپاي زبانيم
در ظاهر اگر نيست زبان در دهن ما

در دايره موي شکافان حقيقت
در زلف پر آشوب شکست است ظفرها

در خواب عقل بوديم در زير سايه گل
باد بهار عشقت بيدار کرد ما را

در گل به گلاب صلح کردند
در عهد رخ تو باغبان ها

کاروان بيخودي را نعل در آتش نهد
جلوه جام هلالي در فروغ ماهتاب

در لباس ديده يعقوب، حسن يوسفي است
در بلورين جام صائب باده چون آفتاب

عشق در دلهاي روشن بي قراري مي کند
پرتو خورشيد در آيينه دارد اضطراب

در زمان خط، مدار چشم او بر مردمي است
گردن عامل بود باريک در پاي حساب

عاشق حيران همان در وصل گرم جستجوست
ماهيان از شوق آب آرند بيرون پر در آب

معني نازک نمايد جلوه در دلهاي صاف
مي توان ديدن هلال عيد را بهتر در آب

کوشش جان برنيايد با گراني هاي جسم
آب در آهن گران سيرست، چون آهن در آب

در گشاد عقده گردون به خود چندين مپيچ
کاين سبکسر در گره چيزي ندارد چون حباب

غير را در خلوت دربسته ما بار نيست
در ميان جمع تنهاييم ما همچون حباب

ريزش اهل کرم در پرده صائب خوشترست
بيشتر فصل بهاران در سحاب است آفتاب

معني رنگين به آساني نمي آيد به دست
در تلاش مطلعي زد غوطه در خون آفتاب

آب را مانع ز گرديدن شود در ديده ها
داغ روي اوست در حيرت فزايي آفتاب

مي کند دلجويي ذرات، از کوچکدلي
در جهان خاک با سر در هوايي آفتاب

شبنم افتاده را در ديده خود جا دهد
در سبکروحي ندارد نارسايي آفتاب

تا نمي در جويبار همت سرشار هست
کي کند صائب گدايي از در دلها شراب؟