ديوان حافظ

مدعي گو لغز و نکته به حافظ مفروش
کلک ما نيز زباني و بياني دارد

حافظ اگر سجده تو کرد مکن عيب
کافر عشق اي صنم گناه ندارد

حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه يار
خانه از غير بپرداز و بهل تا ببرد

بسوخت حافظ و کس حال او به يار نگفت
مگر نسيم پيامي خداي را ببرد

بشارت بر به کوي مي فروشان
که حافظ توبه از زهد ريا کرد

اگر امام جماعت طلب کند امروز
خبر دهيد که حافظ به مي طهارت کرد

نزدي شاه رخ و فوت شد امکان حافظ
چه کنم بازي ايام مرا غافل کرد

نفاق و زرق نبخشد صفاي دل حافظ
طريق رندي و عشق اختيار خواهم کرد

عدو با جان حافظ آن نکردي
که تير چشم آن ابروکمان کرد

غزليات عراقيست سرود حافظ
که شنيد اين ره دلسوز که فرياد نکرد

گفتمش سلسله زلف بتان از پي چيست
گفت حافظ گله اي از دل شيدا مي کرد

گر اين نصيحت شاهانه بشنوي حافظ
به شاهراه حقيقت گذر تواني کرد

رساند رايت منصور بر فلک حافظ
که التجا به جناب شهنشهي آورد

خرم دل آن که همچو حافظ
جامي ز مي الست گيرد

حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد

بر آستانه تسليم سر بنه حافظ
که گر ستيزه کني روزگار بستيزد

بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او
به سمع پادشه کامگار ما نرسد

چشمت از ناز به حافظ نکند ميل آري
سرگراني صفت نرگس رعنا باشد

دوش از اين غصه نخفتم که رفيقي مي گفت
حافظ ار مست بود جاي شکايت باشد

دلق و سجاده حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقي مه وش باشد

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ
چو غنچه پيش تواش مهر بر دهن باشد

آن نيست که حافظ را رندي بشد از خاطر
کاين سابقه پيشين تا روز پسين باشد

حافظ از بهر تو آمد سوي اقليم وجود
قدمي نه به وداعش که روان خواهد شد

ز راه ميکده ياران عنان بگردانيد
چرا که حافظ از اين راه رفت و مفلس شد

منزل حافظ کنون بارگه پادشاست
دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد