ديوان عطار

خار در پاي گل شکست هزار
ز آرزوي رخ چو گلنارت

نرگس تر که ساقي چمن است
حلقه در گوش چشم مکارت

بحر از آن جوش مي زند لب خشک
که بديدست در شهوارت

تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت
خاک در چشم آفتاب انداخت

شوق روي چو آفتاب تو بود
کاسمان را در انقلاب انداخت

شکري از لبت به سرکه رسيد
سرکه را باز در شراب انداخت

از لب تو فريد آبي خواست
در دلش آتش عذاب انداخت

باز عشقش چون دل عطار در مخلب گرفت
از دل گرمش عجب نبود اگر مخلب بسوخت

ملک عالم به هيچ نشمارد
آنکه در کوي تو گداي تو است

آنچه از ملک جاودان بيش است
عاشقان را در سراي تو است

گر رضاي تو در بلاي من است
جان من بسته رضاي تو است

اين تکاپوي و گفت و گوي فريد
همه در جستن عطاي تو است

دلبرم در حسن طاق افتاده است
قسم من زو اشتياق افتاده است

گر رسد يک شب خيال وصل او
برق در زيرش براق افتاده است

بر هم افتاده چو زلفش هر نفس
کشته تو در فراق افتاده است

تا که روي همچو ماهش ديده ام
ماه بختم در محاق افتاده است

گرچه مردم همه در خواب خوشند
زيرکي پر دل بيدار کجاست

ساقي از در درآمد و بنشست
صد قيامت به يک زمان برخاست

دل به من ده که گر به حق گويي
در غم من ز جان توان برخاست

آخر اين ناز تو هم در گذرد
چند مانده است زماني که توراست

چون تواند ديو بر تخت سليماني نشست
گر سليمان گم کند در ملک خود خاتم رواست

تا بود عشقت ميان جان ما
جان ما در پيش ما ايثار ماست

عشق او آسان همي پنداشتم
سد ما در راه ما پندار ماست

بوده عمري در ميان اهل دين
وين زمان تسبيح ما زنار ماست

آتشي کز تو در نهاد دل است
تا ابد رهنماي و رهبر ماست