167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
بسته اي در بي دلي دلداريي
عصمت از فحشا و منکر در صلات
زندگي جاودان در زير مرگ
در سخا و در وغا و کر و فر
جز مگر در جان بهار روي يار
در درون آب حق را ناظريد
صورت صورت خود بيند اي صاحب بصر
در هوس افتاد و در کوي خيال
باز يابي در مقام گاو خر
پس چرا بدظن نگردي در سبب
پنج در در بحر و پنجي سوي بر
کز تفکر جز صور نايد به پيش
کشته و خسته بلا بي ملحمه
صورت کي بود عجب اين در جهان
آمدند و مجمعي بد در وطن
در سخن هم هر سه را حجت يکي
خويش را در طبع آر و در نشاط
از مي احرار جز در يشربون
چون بخواند در دماغش نيم فن
بر کنيزک در زمان در زد دو دست
يا تو آن کشتي برين کشتي ببند
مي گريزي در يمي تو از نمي
عاقلي جو خويش از وي در مچين
که آيدم ميوه از آن عالي درخت
که نبشت آن حکم را در ما سبق
که نيابد در اجابت صد بهار
در پي آن بايدت تا مصر رفت
در تعدي و هلاک تن نگر
در گنه خلعت نهد آن مغفرت
که بدانک امن در خوفست راز
خوف بين هم در اميدي اي حفي
در تماشا بود در ره هر قدم
ليک چون دف در ميان سور بود
از پي تو در غريبي ساختست
هم چو دلوت سير جز در چاه نيست
سر ز زير خواب در يقظت بر آر
جست قاضي مهربي تا در خزد
اتي وبالم در ربيع و در خريف
گر چه بيرونست در صندوق رفت
در شري و بيع و در نقص و فزون
که نيابد صوفي آن در صد چله
هم چو خاکي در هوا و در هباست
تو زدي در ديده من خار و خاک
لب ببندد در خموشي در رود
ديوان شمس
زاده مهم ني سنبله در آسيا باشم چرا
از تبريز خاک را کحل ضياي نفس ما
بيامد آتشي در جان بسوزانيد هستش را
کو مست الست آمد بشکست در ما را
نوري که ملک سازد جسم بشر ما را
از حسن جمالات پرخرم تو جانا