ديوان صائب

در زير آسمان نبود صبح بي شفق
خون در پياله است جبين گشاد را

ماري است مار شيد که در کيسه خوشترست
در خانه واگذار نماز دراز را

پيچيده است دست تو دست کليم را
در حقه کرده لعل تو در يتيم را

گر از در گشاده دل خلق وا شود
دل بسته از گشادن در مي شود مرا

از بس گرفت تنگي دل در ميان مرا
در کام همچو غنچه نگردد زبان مرا

از بس گرفت تنگي دل در ميان مرا
در کام همچو غنچه نگردد زبان مرا

در رهگذار سيل حوادث ز کاهلي
در سنگ رفته پاي ز خواب گران مرا

در حفظ آبرو چو گهر لرزشم بجاست
جان تازه داشت در همه عمر اين وضو مرا

در بحر تنگ ظرف جهان، چند چون حباب
در دل گره کنم نفس آرميده را؟

ياد بهشت، حلقه بيرون در بود
در تنگناي گوشه دل آرميده را

تأثير ناله در دل سنگين فزونترست
در کوه، جلوه هاي دوبالاست ناله را

از خشت خم هزار در فيض مي گشود
روزي که بود در گرو مي کتاب ما

در رزمگه برهنه چو شمشير مي رويم
در دست دشمن است سلاح نبرد ما

در روزگار ما دل بي درد و داغ نيست
در سنگ همچو سوخته گيرد شرار ما

آيد اگر چه قطره ما خرد در نظر
آن بحر بيکنار بود در کنار ما

هر چند همچو آبله در ظاهريم خشک
در پرده دل است گره، نوبهار ما

صائب ز قحط جوهريان در بساط خاک
شد آب سبز در گهر شاهوار ما

در راه شر، ز برق نداريم پاي کم
در راه خير، پاي حنا بسته ايم ما

عمري است حلقه در ميخانه ايم ما
در حلقه تصرف پيمانه ايم ما

در قلزمي که نيست سر نوح در حساب
همچون حباب، کسب هوا مي کنيم ما

در بيضه حرف طوطي ما نقل بزمهاست
در مهد، چون مسيح سخن مي کنيم ما

در چشم اين سياه دلان صبح کاذبيم
در روشني اگر يد بيضا شويم ما

در رشته مي کشند گهرهاي آبدار
در موج خيز حسن تو دام سرابها

بيدار شو که در شب يلداي نيستي
در پرده است چشم ترا طرفه خوابها

در لقمه موي را نتوان ديد تيره شب
در فقر، خوشگوار بود ناگوارها