ديوان عطار

چون ز دل بيرون نمي آيي دمي
هر زمان در ديده ديگرگون ميا

سرنگون غواص خود پيش آيدت
تو ز فقر بحر در هامون ميا

اي عجب دردي است دل را بس عجب
مانده در انديشه آن روز و شب

اوفتاده در رهي بي پاي و سر
همچو مرغي نيم بسمل زين سبب

اي دل شوريده عهدي کرده اي
تازه گردان چند داري در تعب

برگشادي بر دلم اسرار عشق
گر نبودي در ميان ترک ادب

آشکارايي و پنهاني نگر
دوست با ما، ما فتاده در طلب

زين عجب تر کار نبود در جهان
بر لب دريا بمانده خشک لب

چون تو در اثبات اول مانده اي
مانده اي از ننگ خود سردرکنب

بر کنار گنج ماندي خاک بيز
در ميان بحر ماندي خشک لب

مرغ دل در قفس سينه ز شوق
مي کند قصد به پرواز امشب

نه شمع راست شعاعي، نه ماه را تابي
نه زهره راست فروغي در آسمان امشب

کسي را اوفتد بر روي، اين رنگ
که در کعبه کند بت را مراعات

بدو گفتم که اي داننده راز
بگو تا کي رسم در قرب آن ذات

در آن موضع که تابد نور خورشيد
نه موجود و نه معدوم است ذرات

گر بميري در ميان زندگي عطاروار
چون درآيد مرگ عين زندگاني باشدت

چنان ماه رويي که آئينه تو
به رخ با قمر در غلط او فکندت

تا در اثباتي تو بس نامحرمي
محو شو گر محرمي مي بايدت

تنگدل ماندي، که دل يک قطره خونست
عالمي در عالمي مي بايدت

هر دو عالم گر نباشد گو مباش
در حضور او دمي مي بايدت

در حضورش عهد کردي اي فريد
عهد خود مستحکمي مي بايدت

باز عرشي گر سر جبريل داري پر برآر
ورنه در گلخن نشين گر استخوان مي بايدت

در جهان قدس اگر داري سبک روحي طمع
بر جهان جسم دايم سر گران مي بايدت

در هوا استاده و از منجنيق انداخته
بر سر آتش به خلوت همچنان مي بايدت

در جهان خوفناک ايمن نشيني اي فريد
امن تو از چيست چون خط امان مي بايدت