عشاقنامه عبيد زاکاني

به آواز بلند از شاخ شمشاد
سحرگاه اين ندا در باغ دردار

بياور ساقيا مي در ده امروز
که بختم فرخ است و روز پيروز

در اين ده روز عمر سست بنياد
مياور تا توان جز خرمي ياد

به دل گفتم که اي مدهوش بيمار
غمش را در ميان جان نگهدار

سعادت يار و بختم همنشين بود
زمان در حکم و اقبالم قرين بود

رها کن عقل و رو ديوانه ميگرد
چو مستان بر در ميخانه ميگرد

مزن چون نار در خون جگر جوش
بهي خواهي چو به پشمينه ميپوش

برو چشم هوس را ميل درکش
پس آنگه خرقه را در نيل درکش

طمع گستاخ شد بانگي بر او زن
هوس را نيز سنگي در سبو زن

اگر روحت ز آلايش سليم است
رسيدن در صراط المستقيم است

وگر در چاه نفس افتي به خواري
تو معذوري که بينائي نداري

در اين منزل که هم راهست و هم چاه
علايق هر يکي غولي است بگريز

از اين بيغوله غولان چه خواهي
نه جغدي خانه در ويران چه خواهي

نشايد خفت فارغ در شکر خواب
فتاده کشتي از ساحل به گرداب

در او درمان فروشان درد خواهند
تني باريک و روئي زرد خواهند

اگر خوش عيشي و گر مستمندي
در اين ده روزه کاينجا پاي بندي

تردد در ميان خلق کم کن
چو مردان روي بر ديوار غم کن

غنيمت مرد را بي آب و رنگي است
خوشي در عالم بي نام و ننگي است

در اين صحراي بي پايان چه پوئي
غنيمت زين ره ويران چه جوئي

از اين منزل که ما در پيش داريم
دلي خسته رواني ريش داريم

در اين ويرانه گر صد گنج داري
وزين کاشانه گر صد رنج داري

» روند اين همرهان چالاک با تو
نيايد هيچکس در خاک با تو »

در اين بستان گل و نرگس که بوئي
همان سرو و همان سنبل که جوئي

از اين منزل هرآنکو بر نشيند
کسش ديگر در اين منزل نبيند

يکي از مؤبدي پرسيد در راز
ز جور چرخ و از انجام و آغاز