عشاقنامه عبيد زاکاني

من اندر کنج باغي باده در سر
گرفته ساغري بر ياد دلبر

خيالي در دلم ماوا گرفته
وز آن سودا دلم صحرا گرفته

سر اندر پيش چون مستان فکنده
چو بلبل ناله در بستان فکنده

در اين انديشه شب را روز کردم
فراوان ناله دلسوز کردم

ز مشرق بر شفق زر مي فشاندند
به صنعت لعل در زر مي نشاندند

در آن ساعت سخن نوعي دگر شد
دعاي صبحگاهم کارگر شد

ز همت دانه اي در دام کردي
بدين افسون پري را رام کردي

زبان چون در پيام يار بگشود
دلم خرم شد و جانم بياسود

قدح از دست در بستان فکندم
کلاه از عيش بر ايوان فکندم

هيون کوه را در سايه بستند
ز گوهر بر فلک پيرايه بستند

فرو شد شاه خاور در سياهي
برآمد ماه بر اورنگ شاهي

در آن گلشن که ماوا جاي من بود
بدان صورت که رسم و راي من بود

نشستم گوش بر در ديده بر راه
بيمن دولت بيدار ناگاه

مبارک ساعتي فرخنده روزي
که باز آيد ز در مجلس فروزي

چو زد خورشيد رويش در سرا تيغ
برون آمد گل از غنچه مه از ميغ

ز زيبائي گلش در پاي ميمرد
صنوبر پيش قدش سجده ميبرد

صبا زلفش پريشان کرده در راه
گلاب انگيز گشته گوشه ماه

ز عزت بر سر و چشمش نشاندم
زرش بر سر، سرش در پا فشاندم

نشسته او و من استاده خاموش
در او بکشاده چشم و رفته از هوش

چو چشم فتنه جويان رفته در خواب
مسلط گشته بر آفاق مهتاب

چو خلخال زرش در پا فتادم
به عزت بوسه بر پايش نهادم

وز آن عجز غلام و دايه بردن
حمايت بر در همسايه بردن

مرا چون آنچنان بي خويشتن ديد
به چشم مرحمت در حال من ديد

چو گل پيش خودش ميديد در خود
به صد افسوس ميخنديد بر خود

چو گبران لاله در آتش فشاني
مقرر بر عنادل زنده خواني